o de lia koro estis lia kundancantino kaj ridetis
afable responde al liaj amaj okulumadoj. Dume, Bromo Ostaro,
ege frapite de amo kaj envio, sidis sole kaj pauxte en fora
cxambroangulo.

Kiam la dancado finigxis, Ikabodo aliris interparoli kun
ensemblo da sagxuloj sidantaj kaj fumantaj kun maljuna
Van-Taselo cxe unu ekstremajxo de la galerio kie ili klacxadis
pri antauxaj tempoj kaj rakontis longajn anekdotojn pri la
milito.

La regiono, en la tempo pri kiu mi parolas, estis unu el
tiuj bonfavoritaj lokoj en kiuj kronikoj kaj heroaj viroj
abundas. La Brita-Usona batallinio etendigxis proksime al gxi
dum la milito. Gxi rolis tial kiel prirabejo kiun infestis
rifugxintoj, gerilistoj kaj cxiuj specoj de limlinia kavalireco.
Nun forpasis, kvankam apenaux, suficxe da tempo por povigi
cxiun rakontanton ornami sian rakonton per kelkaj belaj fikcioj
kaj, pro la malprecizo de siaj memorajxoj, sin heroigi en cxiu
rakontata bravajxo.

Estis la rakonto pri Dofuo Martlingo, grandkorpa, blubarba
Nederlandano preskaux kaptinta Britan fregaton kun malnova
nauxfunta ferkanono pafanta ekde kotbarikado, krom tio ke
je la sesa salvo la armilo eksplodis. Kaj estis la maljuna
sinjoro--li restu anonima estinte gxentilhomo tro ricxa
por ke mi nomu lin nur rapidvorte--kiu, dum la batalo de
Blanka-Ebenajxaro, estante bonega defendomajstro, deturnis
musketkuglon per eta glavo. Laux lia raporto la kuglo
cxirkauxzumis la klingon kaj forkarambolis de sur la mansxirmilo
kaj li pretis certigi la raporton cxiumomente, elmontronte la
glavon kun ties iom fleksita sxirmilo. Estis pluraj ceteraj,
egalvalore estimigxintaj sur la batalkampo, neniu el kiuj
maldubis pri la gravo de sia propra agado kaj la influo kiun tiu
estigis sur la finan venkon.

Sed cxiuj tiuj neniel gravis kompare al la pli sukcesaj legendoj
pri fantomoj kaj aperajxoj. La komunumo ricxas je tiaj legendaj
trezoroj. Lokaj fabloj kaj supersticxoj pli bone prosperas
en tiuj izolitaj, de longe enlogxataj retirigxejoj sed nun
tretas ilin subpiede la nomadega homamaso aktuale konsistiganta
la logxantaron de la plej multnombraj el niaj kamparejoj.
Krome, fantomoj spertas nenian kuragxigon en la plejparto
el niaj vilagxoj cxar ili apenaux gxuas la tempon finsperti
sian unuan dormeton kaj sin renversi en siaj tomboj antaux
ol iliaj travivintaj amikoj jam forlasas la najbarejon. Tial
kiam ili eltombigxas nokte por cxirkauxpromeni, restas al ili
neniaj viziteblaj konatoj. Jen sendube la ki