ivinta preskaux cxion krom sia malicemo. Gxi estis
marasma kaj dikvilega kun sxafinkolo kaj martelkapo. Gxiaj
rostaj kolhararo kaj vosto estis implikitaj kaj noditaj je
lapoj. Unu okulo perdis sian pupilon kaj havis koleran, fantoman
rigardmanieron. La alia tamen elmontris la briladon de vera
diablo. Tiomalgrauxe gxi estis sendube fajra kaj spirita en sia
bona epoko se ni jugxu laux gxia nomo: Pafilpulvo. Efektive gxi
estis antauxe sxatata rajdcxevalo de sia mastro, la kolerema
Van-Ripero, kiu estis agresema rajdanto kaj impregnumis la
beston, povas esti, je iom de sia propra spirito, cxar, kvankam
gxi havis maljunan paneintan aspekton, kasxigxis en gxi pli da
diableco ol en iu ajn juna cxevalo.

Ikabodo estis tauxga figuro por tia besto. Li rajdis kun
mallongaj piedingoj kiuj levis liajn genuojn preskaux al
la nivelo de la selpomelo. Liaj kubutoj elsxovigxis kiel
akridkruroj. Li portis sian vipon perpendikulare en la mano
kiel sceptron. Dum lia cxevalo antauxentrotis, lia brakmovaro
multe pensigis pri la batado de flugiloj. Malgranda lancxapelo
sidis sursuprajxe de lia nazo cxar tiel oni rajtus nomi lian
mallargxan, striaspektan frunton. La basko de lia nigra jako
preskaux atingis flirtante la voston de la cxevalo. Tiel
aspektis Ikabodo kaj lia rajdbesto kiam ili eliris trenmarsxante
la barilpordon de Johano Van-Ripero: aperajxo nepre malkutime
renkontata dum plena taglumo.

Estis bela auxtuna tago, kiel mi jam diris. La cxielo estis
klara kaj trankvila kaj la naturo surportis tiun ricxan oran
livreon kiun ni kunligas cxiam al la koncepto de abundo. La
arbaroj vestigxis en sobraj brunoj kaj flavoj dum kelkajn pli
malfortajn arbojn la frostoj jam vundetis, ilin farbinte per
brilegaj orangxaj, purpuraj kaj skarlataj koloroj. Glisantaj
vicoj da sovagxaj anasoj komencis aperi altnivele en la
cxielo. La bojo de la sciuro auxdigxis elirante la fag- kaj
hikoriboskojn kaj de tempo al tempo la pensema fajfo de la
koturno sonis en la najbara stoplejo.

La birdoj gxuis siajn adiauxbankedojn. En la abundo de sia
festado ili flugetis, pepante kaj kapriolante, interarbuste,
interarbe, kapricaj pro la kvanto kaj la diverseco ilin
cxirkauxantaj. Vidigxis la honesta virturdo, la plej sxatata
predajxo de komencantaj cxasistoj, kun sia lauxta, plendema
noto; kaj la kvivitantaj merloj, flugante en zibelkoloraj
nubajxoj; kaj la orflugilspego, kun siaj karmezina hupo,
plenforma nigra gorgxo kaj belega plumaro; kaj la cedrobirdo
kun