rteat aut
ludicros sermones aut rerum colloquia leviorum! Etenim, si quodam in libro
vere est a nobis philosophia laudata, profecto eius tractatio optimo atque
amplissimo quoque dignissima est, nec quicquam aliud videndum est nobis,
quos populus Romanus hoc in gradu collocavit, nisi ne quid privatis studiis
de opera publica detrahamus. Quod si, cum fungi munere debebamus, non modo
operam nostram numquam a populari coetu removimus, sed ne litteram quidem
ullam fecimus nisi forensem, quis reprehendet nostrum otium, qui in eo non
modo nosmet ipsos hebescere et languere nolumus, sed etiam ut plurimis
prosimus enitimur? Gloriam vero non modo non minui, sed etiam augeri
arbitramur eorum, quorum ad popularis illustrisque laudes has etiam minus
notas minusque pervolgatas adiungimus. 7. Sunt etiam qui negent in iis, qui
in nostris libris disputent, fuisse earum rerum, de quibus disputatur,
scientiam: qui mihi videntur non solum vivis, sed etiam mortuis invidere.

III. Restat unum genus reprehensorum, quibus Academiae ratio non probatur.
Quod gravius ferremus, si quisquam ullam disciplinam philosophiae probaret
praeter eam, quam ipse sequeretur. Nos autem, quoniam contra omnis dicere
quae videntur solemus, non possumus quin alii a nobis dissentiant recusare:
quamquam nostra quidem causa facilis est, qui verum invenire sine ulla
contentione volumus, idque summa cura studioque conquirimus. Etsi enim
omnis cognitio multis est obstructa difficultatibus eaque est et in ipsis
rebus obscuritas et in iudiciis nostris infirmitas, ut non sine causa
antiquissimi et doctissimi invenire se posse quod cuperent diffisi sint,
tamen nec illi defecerunt neque nos studium exquirendi defetigati
relinquemus, neque nostrae disputationes quicquam aliud agunt nisi ut in
utramque partem dicendo eliciant et tamquam exprimant aliquid, quod aut
verum sit aut ad id quam proxime accedat. 8. Neque inter nos et eos, qui se
scire arbitrantur, quicquam interest, nisi quod illi non dubitant quin ea
vera sint, quae defendunt: nos probabilia multa habemus, quae sequi facile,
adfirmare vix possumus. Hoc autem liberiores et solutiores sumus, quod
integra nobis est iudicandi potestas, nec ut omnia, quae praescripta et
quasi imperata sint, defendamus necessitate ulla cogimur. Nam ceteri primum
ante tenentur adstricti quam quid esset optimum iudicare potuerunt: deinde
infirmissimo tempore aetatis aut obsecuti amico cuidam aut una alicuius,
quem primum audierunt, oratione c