Hermarchus aut non vivet' cum dialectici sic statuant, omne, quod ita
diiunctum sit, quasi 'aut etiam aut non,' non modo verum esse, sed etiam
necessarium: vide quam sit catus is, quem isti tardum putant. Si enim,
inquit, alterutrum concessero necessarium esse, necesse erit cras
Hermarchum aut vivere aut non vivere; nulla autem est in natura rerum talis
necessitas. Cum hoc igitur dialectici pugnent, id est, Antiochus et Stoici:
totam enim evertit dialecticam. Nam si e contrariis diiunctio--contraria
autem ea dico, cum alterum aiat, alterum neget, si talis diiunctio falsa
potest esse, nulla vera est. 98. Mecum vero quid habent litium, qui ipsorum
disciplinam sequor? Cum aliquid huius modi inciderat, sic ludere Carneades
solebat: 'Si recte conclusi, teneo: sin vitiose, minam Diogenes reddet.' Ab
eo enim Stoico dialecticam didicerat: haec autem merces erat dialecticorum.
Sequor igitur eas vias, quas didici ab Antiocho, nec reperio quo modo
iudicem 'si lucet, lucet,' verum esse ob eam causam, quod ita didici, omne,
quod ipsum ex se conexum sit, verum esse, non iudicem 'si mentiris,
mentiris,' eodem modo [esse] conexum. Aut igitur hoc et illud aut, nisi
hoc, ne illud quidem iudicabo.

XXXI. Sed, ut omnes istos aculeos et totum tortuosum genus disputandi
relinquamus ostendamusque qui simus, iam explicata tota Carneadis sententia
Antiochea ista corruent universa. Nec vero quicquam ita dicam, ut quisquam
id fingi suspicetur: a Clitomacho sumam, qui usque ad senectutem cum
Carneade fuit, homo et acutus, ut Poenus, et valde studiosus ac diligens.
Et quattuor eius libri sunt de sustinendis adsensionibus. Haec autem, quae
iam dicam, sunt sumpta de primo. 99. Duo placet esse Carneadi genera
visorum, in uno hanc divisionem: 'alia visa esse quae percipi possint, alia
quae non possint,' in altero autem: 'alia visa esse probabilia; alia non
probabilia.' Itaque, quae contra sensus contraque perspicuitatem dicantur,
ea pertinere ad superiorem divisionem: contra posteriorem nihil dici
oportere: qua re ita placere: tale visum nullum esse, ut perceptio
consequeretur, ut autem probatio, multa. Etenim contra naturam esset, si
probabile nihil esset. Et sequitur omnis vitae ea, quam tu, Luculle,
commemorabas, eversio. Itaque et sensibus probanda multa sunt, teneatur
modo illud, non inesse in iis quicquam tale, quale non etiam falsum nihil
ab eo differens esse possit. Sic, quidquid acciderit specie probabile, si
nihil se offeret quod sit probabili