eri, cum sit commune falsi? Ex his illa
necessario nata est [Greek: epoche], id est adsensionis retentio, in qua
melius sibi constitit Arcesilas, si vera sunt quae de Carneade non nulli
existimant. Si enim percipi nihil potest, quod utrique visum est, tollendus
adsensus est. Quid enim est tam futile quam quicquam approbare non
cognitum? Carneadem autem etiam heri audiebamus solitum esse _eo_ delabi
interdum, ut diceret opinaturum, id est peccaturum esse sapientem. Mihi
porro non tam certum est esse aliquid, quod comprehendi possit, de quo iam
nimium etiam diu disputo, quam sapientem nihil opinari, id est, numquam
adsentiri rei vel falsae vel incognitae. 60. Restat illud, quod dicunt,
veri inveniendi causa contra omnia dici oportere et pro omnibus. Volo
igitur videre quid invenerint. Non solemus, inquit, ostendere. Quae sunt
tandem ista mysteria? aut cur celatis, quasi turpe aliquid, sententiam
vestram? Ut, qui audient, inquit, ratione potius quam auctoritate ducantur.
Quid, si utroque? num peius est? Unum tamen illud non celant, nihil esse
quod percipi possit. An in eo auctoritas nihil obest? Mihi quidem videtur
vel plurimum. Quis enim ista tam aperte perspicueque et perversa et falsa
secutus esset, nisi tanta in Arcesila, multo etiam maior in Carneade et
copia rerum et dicendi vis fuisset?

XIX. 61. Haec Antiochus fere et Alexandreae tum et multis annis post, multo
etiam adseverantius, in Syria cum esset mecum, paulo ante quam est mortuus.
Sed iam confirmata causa te, hominem amicissimum--me autem appellabat--et
aliquot annis minorem natu, non dubitabo monere: Tune, cum tantis laudibus
philosophiam extuleris Hortensiumque nostrum dissentientem commoveris, eam
philosophiam sequere quae confundit vera cum falsis, spoliat nos iudicio,
privat approbatione, omnibus orbat sensibus? Et Cimmeriis quidem, quibus
adspectum solis sive deus aliquis sive natura ademerat sive eius loci, quem
incolebant, situs, ignes tamen aderant, quorum illis uti lumine licebat,
isti autem, quos tu probas, tantis offusis tenebris ne scintillam quidem
ullam nobis ad dispiciendum reliquerunt: quos si sequamur, iis vinculis
simus adstricti, ut nos commovere nequeamus. 62. Sublata enim adsensione
omnem et motum animorum et actionem rerum sustulerunt: quod non modo recte
fieri, sed omnino fieri non potest. Provide etiam ne uni tibi istam
sententiam minime liceat defendere. An tu, cum res occultissimas aperueris
in lucemque protuleris iuratusque dixeris ea