te comperisse, quod mihi
quoque licebat, qui ex te illa cognoveram, negabis esse rem ullam quae
cognosci, comprehendi, percipi possit? Vide, quaeso, etiam atque etiam ne
illarum quoque rerum pulcherrimarum a te ipso minuatur auctoritas. Quae cum
dixisset ille, finem fecit. 63. Hortensius autem vehementer admirans, quod
quidem perpetuo Lucullo loquente fecerat, ut etiam manus saepe tolleret,
nec mirum: nam numquam arbitror contra Academiam dictum esse subtilius, me
quoque, iocansne an ita sentiens--non enim satis intellegebam--, coepit
hortari, ut sententia desisterem. Tum mihi Catulus: Si te, inquit, Luculli
oratio flexit, quae est habita memoriter, accurate, copiose, taceo neque te
quo minus, si tibi ita videatur, sententiam mutes deterrendum puto. Illud
vero non censuerim, ut eius auctoritate moveare. Tantum enim non te modo
monuit, inquit adridens, ut caveres ne quis improbus tribunus plebis,
quorum vides quanta copia semper futura sit, adriperet te et in contione
quaereret qui tibi constares, cum idem negares quicquam certi posse
reperiri, idem te comperisse dixisses. Hoc, quaeso, cave ne te terreat. De
causa autem ipsa malim quidem te ab hoc dissentire. Sin cesseris, non magno
opere mirabor. Memini enim Antiochum ipsum, cum annos multos alia
sensisset, simul ac visum sit, sententia destitisse. Haec cum dixisset
Catulus, me omnes intueri.

XX. 64. Tum ego non minus commotus quam soleo in causis maioribus, huius
modi quadam oratione sum exorsus: Me, Catule, oratio Luculli de ipsa re ita
movit, ut docti hominis et copiosi et parati et nihil praetereuntis eorum,
quae pro illa causa dici possent, non tamen ut ei respondere posse
diffiderem. Auctoritas autem tanta plane me movebat, nisi tu opposuisses
non minorem tuam. Adgrediar igitur, si pauca ante quasi de fama mea dixero.
65. Ego enim si aut ostentatione aliqua adductus aut studio certandi ad
hanc potissimum philosophiam me applicavi, non modo stultitiam meam, sed
etiam mores et naturam condemnandam puto. Nam, si in minimis rebus
pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coercetur, ego de omni statu
consilioque totius vitae aut certare cum aliis pugnaciter aut frustrari cum
alios tum etiam me ipsum velim? Itaque, nisi ineptum putarem in tali
disputatione id facere, quod, cum de re publica disceptatur, fieri interdum
solet, iurarem per Iovem deosque penates me et ardere studio veri
reperiendi et ea sentire, quae dicerem. 66. Qui enim possum non cupere
verum invenire, c