ullam rem percipit. Responderint posse percipi
quantus sol sit. Non repugnabo, dum modo eodem pacto cetera percipi
comprehendique dicant. Nec enim possunt dicere aliud alio magis minusve
comprehendi, quoniam omnium rerum una est definitio comprehendendi.

XLII. 129. Sed quod coeperam: Quid habemus in rebus bonis et malis
explorati? nempe fines constituendi sunt ad quos et bonorum et malorum
summa referatur: qua de re est igitur inter summos viros maior dissensio?
Omitto illa, quae relicta iam videntur, ut Herillum, qui in cognitione et
scientia summum bonum ponit: qui cum Zenonis auditor esset, vides quantum
ab eo dissenserit et quam non multum a Platone. Megaricorum fuit nobilis
disciplina, cuius, ut scriptum video, princeps Xenophanes, quem modo
nominavi, deinde eum secuti Parmenides et Zeno, itaque ab his Eleatici
philosophi nominabantur. Post Euclides, Socratis discipulus, Megareus, a
quo iidem illi Megarici dicti, qui id bonum solum esse dicebant, quod esset
unum et simile et idem semper. Hic quoque multa a Platone. A Menedemo
autem, quod is Eretria fuit, Eretriaci appellati, quorum omne bonum in
mente positum et mentis acie, qua verum cerneretur, Herilli similia, sed,
opinor, explicata uberius et ornatius. 130. Hos si contemnimus et iam
abiectos putamus, illos certe minus despicere debemus, Aristonem, qui cum
Zenonis fuisset auditor, re probavit ea quae ille verbis, nihil esse bonum
nisi virtutem, nec malum nisi quod virtuti esset contrarium: in mediis ea
momenta, quae Zeno voluit, nulla esse censuit. Huic summum bonum est in his
rebus neutram in partem moveri, quae [Greek: adiaphoria] ab ipso dicitur.
Pyrrho autem ea ne sentire quidem sapientem, quae [Greek: apatheia]
nominatur. Has igitur tot sententias ut omittamus, haec nunc videamus, quae
diu multumque defensa sunt. 131. Alii voluptatem finem esse voluerunt:
quorum princeps Aristippus, qui Socratem audierat, unde Cyrenaici. Post
Epicurus, cuius est disciplina nunc notior, neque tamen cum Cyrenaicis de
ipsa voluptate consentiens. Voluptatem autem et honestatem finem esse
Callipho censuit: vacare omni molestia Hieronymus: hoc idem cum honestate
Diodorus: ambo hi Peripatetici. Honeste autem vivere fruentem rebus iis,
quas primas homini natura conciliet, et vetus Academia censuit, ut indicant
scripta Polemonis, quem Antiochus probat maxime, et Aristoteles eiusque
amici nunc proxime videntur accedere. Introducebat etiam Carneades, non quo
probaret, sed ut opponeret