am
inter se amantis viros, Diodoto quid faciam Stoico, quem a puero audivi?
qui mecum vivit tot annos? qui habitat apud me? quem et admiror et diligo?
qui ista Antiochea contemnit? Nostra, inquies, sola vera sunt. Certe sola,
si vera: plura enim vera discrepantia esse non possunt. Utrum igitur nos
impudentes, qui labi nolumus, an illi adrogantes, qui sibi persuaserint
scire se solos omnia? Non me quidem, inquit, sed sapientem dico scire.
Optime: nempe ista scire, quae sunt in tua disciplina. Hoc primum quale
est, a non sapiente explicari sapientiam? Sed discedamus a nobismet ipsis,
de sapiente loquamur, de quo, ut saepe iam dixi, omnis haec quaestio est.

116. In tres igitur partis et a plerisque et a vobismet ipsis distributa
sapientia est. Primum ergo, si placet, quae de natura rerum sint quaesita,
videamus: at illud ante. Estne quisquam tanto inflatus errore, ut sibi se
illa scire persuaserit? Non quaero rationes eas, quae ex coniectura
pendent, quae disputationibus huc et illuc trahuntur, nullam adhibent
persuadendi necessitatem. Geometrae provideant, qui se profitentur non
persuadere, sed cogere, et qui omnia vobis, quae describunt, probant. Non
quaero ex his illa initia mathematicorum, quibus non concessis digitum
progredi non possunt. Punctum esse quod magnitudinem nullam habeat:
extremitatem et quasi libramentum in quo nulla omnino crassitudo sit:
liniamentum sine ulla latitudine [carentem]. Haec cum vera esse concessero,
si adigam ius iurandum sapientem, nec prius quam Archimedes eo inspectante
rationes omnis descripserit eas, quibus efficitur multis partibus solem
maiorem esse quam terram, iuraturum putas? Si fecerit, solem ipsum, quem
deum censet esse, contempserit. 117. Quod si geometricis rationibus non est
crediturus, quae vim adferunt in docendo, vos ipsi ut dicitis, ne ille
longe aberit ut argumentis credat philosophorum, aut, si est crediturus,
quorum potissimum? Omnia enim physicorum licet explicare; sed longum est:
quaero tamen quem sequatur. Finge aliquem nunc fieri sapientem, nondum
esse, quam potissimum sententiam eliget _et_ disciplinam? Etsi quamcumque
eliget, insipiens eliget. Sed sit ingenio divino, quem unum e physicis
potissimum probabit? Nec plus uno poterit. Non persequor quaestiones
infinitas: tantum de principiis rerum, e quibus omnia constant, videamus
quem probet: est enim inter magnos homines summa dissensio.

XXXVII. 118. Princeps Thales, unus e septem, cui sex reliquos concessisse
pr