ea non novit. In philosophia
igitur. Sol quantus sit quid ad illum? Quod sit summum bonum quid habet ut
queat iudicare? Quid igitur iudicabit? quae coniunctio, quae diiunctio vera
sit, quid ambigue dictum sit, quid sequatur quamque rem, quid repugnet? Si
haec et horum similia iudicat, de se ipsa iudicat. Plus autem pollicebatur.
Nam haec quidem iudicare ad ceteras res, quae sunt in philosophia multae
atque magnae, non est satis. 92. Sed quoniam tantum in ea arte ponitis,
videte ne contra vos tota nata sit: quae primo progressu festive tradit
elementa loquendi et ambiguorum intellegentiam concludendique rationem, tum
paucis additis venit ad soritas, lubricum sane et periculosum locum, quod
tu modo dicebas esse vitiosum interrogandi genus.

XXIX. Quid ergo? istius vitii num nostra culpa est? Rerum natura nullam
nobis dedit cognitionem finium, ut ulla in re statuere possimus quatenus.
Nec hoc in acervo tritici solum, unde nomen est, sed nulla omnino in re
minutatim interrogati, dives pauper, clarus obscurus sit, multa pauca,
magna parva, longa brevia, lata angusta, quanto aut addito aut dempto
certum respondeamus [non] habemus.--93. At vitiosi sunt soritae.--Frangite
igitur eos, si potestis, ne molesti sint. Erunt enim, nisi cavetis. Cautum
est, inquit. Placet enim Chrysippo, cum gradatim interrogetur, verbi causa,
tria pauca sint anne multa, aliquanto prius quam ad multa perveniat
quiescere, id est, quod ab his dicitur, [Greek: hesychazein]. Per me vel
stertas licet, inquit Carneades, non modo quiescas. Sed quid proficit?
Sequitur enim, qui te ex somno excitet et eodem modo interroget. Quo in
numero conticuisti, si ad eum numerum unum addidero, multane erunt?
Progrediere rursus, quoad videbitur. Quid plura? hoc enim fateris, neque
ultimum te paucorum neque primum multorum respondere posse. Cuius generis
error ita manat, ut non videam quo non possit accedere. 94. Nihil me
laedit, inquit: ego enim, ut agitator callidus, prius quam ad finem veniam,
equos sustinebo, eoque magis, si locus is, quo ferentur equi, praeceps
erit. Sic me, inquit, ante sustineo nec diutius captiose interroganti
respondeo. Si habes quod liqueat neque respondes, superbus es: si non
habes, ne tu quidem percipis. Si, quia obscura, concedo. Sed negas te usque
ad obscura progredi. Illustribus igitur rebus insistis. Si id tantum modo,
ut taceas, nihil adsequeris. Quid enim ad illum, qui te captare volt, utrum
tacentem irretiat te an loquentem? Sin autem usqu