abatur ab utrisque. Quamquam oriretur a sensibus,
tamen non esse iudicium veritatis in sensibus. Mentem volebant rerum esse
iudicem: solam censebant idoneam cui crederetur, quia sola cerneret id,
quod semper esset simplex et unius modi et tale quale esset. Hanc illi
[Greek: idean] appellabant, iam a Platone ita nominatam, nos recte speciem
possumus dicere. 31. Sensus autem omnis hebetes et tardos esse
arbitrabantur, nec percipere ullo modo res eas, quae subiectae sensibus
viderentur, quae essent aut ita parvae, ut sub sensum cadere non possent,
aut ita mobiles et concitatae, ut nihil umquam unum esset constans, ne idem
quidem, quia continenter laberentur et fluerent omnia. Itaque hanc omnem
partem rerum opinabilem appellabant. 32. Scientiam autem nusquam esse
censebant nisi in animi notionibus atque rationibus: qua de causa
definitiones rerum probabant, et has ad omnia, de quibus disceptabatur,
adhibebant. Verborum etiam explicatio probabatur, id est, qua de causa
quaeque essent ita nominata, quam [Greek: etymologian] appellabant: post
argumentis et quasi rerum notis ducibus utebantur ad probandum et ad
concludendum id, quod explanari volebant: itaque tradebatur omnis
dialecticae disciplina, id est, orationis ratione conclusae. Huic quasi ex
altera parte oratoria vis dicendi adhibebatur, explicatrix orationis
perpetuae ad persuadendum accommodatae. 33. Haec erat illis disciplina a
Platone tradita: cuius quas acceperim mutationes, si voltis, exponam. Nos
vero volumus, inquam, ut pro Attico etiam respondeam.

IX. Et recte, inquit, respondes: praeclare enim explicatur Peripateticorum
et Academiae veteris auctoritas. Aristoteles primus species, quas paulo
ante dixi, labefactavit: quas mirifice Plato erat amplexatus, ut in iis
quiddam divinum esse diceret. Theophrastus autem, vir et oratione suavis et
ita moratus, ut prae se probitatem quandam et ingenuitatem ferat,
vehementius etiam fregit quodam modo auctoritatem veteris disciplinae:
spoliavit enim virtutem suo decore imbecillamque reddidit, quod negavit in
ea sola positum esse beate vivere. 34. Nam Strato, eius auditor, quamquam
fuit acri ingenio, tamen ab ea disciplina omnino semovendus est: qui cum
maxime necessariam partem philosophiae, quae posita est in virtute et
moribus, reliquisset totumque se ad investigationem naturae contulisset, in
ea ipsa plurimum dissedit a suis. Speusippus autem et Xenocrates, qui primi
Platonis rationem auctoritatemque susceperant, et post e