os Polemo et Crates
unaque Crantor, in Academia congregati, diligenter ea, quae a superioribus
acceperant, tuebantur. Iam Polemonem audiverant adsidue Zeno et Arcesilas.
35. Sed Zeno cum Arcesilam anteiret aetate valdeque subtiliter dissereret
et peracute moveretur, corrigere conatus est disciplinam. Eam quoque, si
videtur, correctionem explicabo, sicut solebat Antiochus. Mihi vero,
inquam, videtur, quod vides idem significare Pomponium.

X. Zeno igitur nullo modo is erat, qui, ut Theophrastus, nervos virtutis
inciderit, sed contra, qui omnia quae ad beatam vitam pertinerent in una
virtute poneret nec quicquam aliud numeraret in bonis, idque appellaret
honestum, quod esset simplex quoddam et solum et unum bonum. 36. Cetera
autem etsi nec bona nec mala essent, tamen alia secundum naturam dicebat,
alia naturae esse contraria. His ipsis alia interiecta et media numerabat.
Quae autem secundum naturam essent, ea sumenda et quadam aestimatione
dignanda docebat, contraque contraria: neutra autem in mediis relinquebat,
in quibus ponebat nihil omnino esse momenti. 37. Sed quae essent sumenda,
ex iis alia pluris esse aestimanda, alia minoris. Quae pluris, ea
praeposita appellabat, reiecta autem quae minoris. Atque ut haec non tam
rebus quam vocabulis commutaverat, sic inter recte factum atque peccatum,
officium et contra officium media locabat quaedam: recte facta sola in
bonis actionibus ponens, prave, id est peccata, in malis: officia autem
servata praetermissaque media putabat, ut dixi. 38. Cumque superiores non
omnem virtutem in ratione esse dicerent, sed quasdam virtutes natura aut
more perfectas, hic omnis in ratione ponebat, cumque illi ea genera
virtutum, quae supra dixi, seiungi posse arbitrarentur, hic nec id ullo
modo fieri posse disserebat nec virtutis usum modo, ut superiores, sed
ipsum habitum per se esse praeclarum, nec tamen virtutem cuiquam adesse
quin ea semper uteretur. Cumque perturbationem animi illi ex homine non
tollerent, naturaque et condolescere et concupiscere et extimescere et
efferri laetitia dicerent, sed eas contraherent in angustumque deducerent,
hic omnibus his quasi morbis voluit carere sapientem. 39. Cumque eas
perturbationes antiqui naturalis esse dicerent et rationis expertis aliaque
in parte animi cupiditatem, alia rationem collocarent, ne his quidem
adsentiebatur. Nam et perturbationes voluntarias esse putabat opinionisque
iudicio suscipi et omnium perturbationum arbitrabatur matrem esse
immo