igita ol lia, mi konsentis lui kaj mebli, laux stilo konvena al
la iom fantazia malgxojo de nia komuna karaktero, tempoeroditan kaj
groteskan domegon, de longe dezertan pro supersxticoj pri kiuj ni ne
enketis, kaj falantan en kadukecon en apartigita kaj ruinigita parto
de Sankta-Gxermano-Kvartalo.

Se la mondo konsciintus pri la rutino de nia tiuloka vivado, gxi
nin taksintus frenezuloj--kvankam, eble, frenezuloj de senminaca
karaktero. Nia izoligxo estis nepra. Ni akceptis neniajn vizitantojn.
Efektive, la situejon de nia retirigxo mi zorge malsciigis al miaj
antauxaj kunlaborantoj kaj jam de multaj jaroj Dupino cxesis gasti
kaj gastigi en Parizo. Ni ekzistis entute inter ni mem.

Mia amiko gxuis strangan fantazion (kiel alie mi nomu gxin?): apartan
amon al la nokto mem, por ties propra eco. Mi komencis partopreni
tute bonvole en tiu _strangajxo_ same kiel en cxiuj ceteraj tiajxoj
liaj. Kun nepra _senbrideco_ mi konsentis pri liaj kuriozaj kapricoj.
Kiam ne placxis al la zibelkolora diino gasti cxe ni, ni falsis sxian
cxeeston. Je la unua matena tagigxlumo ni fermis cxiujn masivajn
fenestrosxutrojn de nia malnova konstruajxo, lumigis paron da
kandeloj kiuj, forte parfumite, eligis nur la plej palacxajn kaj plej
feblajn radiojn. Helpe de tiuj ni aktivigis niajn animojn pere de
revado--legante, verkante, konversaciante--gxis kiam la horlogxo nin
informis pri la alveno de auxtenta Malhelo. Tiam ni eliris la domon,
celante ekskursadi en la stratoj, brako-sub-brake, dauxre diskutante
pri la dumtagaj temoj, aux promenante tien kaj cxien gxis malfrua
horo, sercxante inter la dibocxaj lumoj kaj ombroj de la granda
urbo tiun senfinon da mensa ekscitado kiun povas havigi trankvila
observado.

En tiuj momentoj mi ne povis ne prikonscii kaj primiri (kvankam lia
fertila ideismo jam pretigis min gxin supozi) apartan analizkapablon
cxe Dupino. Versxajne ege placxis al li, se ne intence gxin elmontri,
almenaux gxin utiligi, kaj li ne hezitis agnoski la plezuron tiel
sentitan. Li fanfarone diris al mi, kun mallauxta kluksona ridado, ke
la plej multaj homoj, kompare al li, portas kvazauxajn fenestrojn en
siaj brustoj kaj li kutime subtenis tiajn deklarajxojn prezentante
senperajn kaj ege surprizajn pruvojn pri lia intima kono pri la mia.
Lia maniero en tiaj momentoj estis frigida kaj abstrakta. Liaj okuloj
sensignigxis. Lia vocxo, kutime ricxtenora, iom sopranigxis preskaux
gxis impertinenteco, konservante tamen sian cxiaman zorgan k