gxis krimo kies farinton vi scipovas
identigi."

La maristo jam sin reregis egagrade dum Dupino eldiris tiujn vortojn;
tamen nun entute malaperis lia antauxa kondutauxdaco.

"Dio helpu min!" li diris post mallonga pauxzo. "Mi jes ja sciigos
al vi cxion kion mi scias pri tiu-cxi afero. Sed mi ne atendas ke vi
kredu duonon el mia dirado. Se mi tion atendus, mi estus efektive
stultulo. Cxiomalgrauxe, senkulpa mi estas, kaj mi plene konfesos ecx
devonte morti pro tio."

Sekvas esencadetale tio kion li raportis.

Li vojagxis lastatempe en Indonezia Insularo. Bando, al kiu
li anigxis, alterigxis en Borneo kaj faris interninsulan
distrigxekskurson. Li kaj kunekskursinto kaptis la orangutanon. Lia
kunulo mortis kaj la besto farigxis lia aparta posedajxo. Post multe
da gxeno, okazigita per la nebridebla feroco de lia kaptito dum la
hejmenrevena vojagxo, li sukcesis finfine logxigi gxin sekure cxe si
en Parizo. Tie, por ne altiri al si la malplacxan scivolemon de siaj
najbaroj, li retenis la beston en prizorgata sekureco gxis kiam tiu
resanigxus de piedvundo kauxzita de sursxipe ricevita splito. Lia
fina celo estis vendi la simion.

Hejmenreveninte de iu marista kapriolado la nokton, aux pli gxuste
la matenon de la murdoj, li trovis la beston enlogxantan lian
propran dormcxambron en kiun gxi eskapis el apuda kamero kie gxi
estis, laux la supozo de la maristo, sekure malliberigita. Tenante
razilon enmane, plene sxauxmsapite, gxi sidis antaux la spegulo,
entreprenante sin razi, procedo kiun antauxe, sendube, tra la kamera
sxlosiltruo, gxi vidis plenumi la mastron.

Ekvidinte tiel ferocan kaj tiel imitpovan beston posedi armilon tiel
dangxeran, dum kelkaj momentoj, terurite, la maristo ne sciis kion
fari. Li jam kutimis pacigi la beston tamen, ecx okaze de gxiaj
plej ferocaj humoroj, per vipo, kaj tiun li nun utiligis. Vidinte
la vipon, la orangutano trairis eksalte la cxambropordon, kuris
malsupren laux la sxtuparo kaj de tie, pere de fenestro bedauxrinde
malfermita, eniris la straton.

La Franco postsekvis malespere. La simio, ankoraux tenante enmane
la razilon, haltis fojfoje por rigardi malantauxen kaj gestadi al
sia postkuranto gxis kiam tiulasta preskaux atingis gxin. Tiam gxi
foriris denove. Tiel-cxi la cxaso dauxris longan tempon. La stratoj
nepre silentis cxar estis preskaux la tria horo de la mateno.

Lauxpasante strateton malantaux Kadavrejo-Strato, la fugxinto
ekvidis lumon brilantan tra la malfermita fenestro