umobalo. Torvald, eble vi povus
helpi min kaj decidi, kion mi prezentu, kaj kia estu mia
kostumo?

HELMER. Jen, jen; la obstinulineto sercxas savonton?

NORA. Jes, Torvald, mi neniel progresas sen via helpo.

HELMER. Bone, bone; mi pensos pri la afero; ni trovos solvon.

NORA. Ho, kiom bona vi estas. (iras al la Jularbo; pauxzo) Kiel
bele la rugxaj floroj aspektas. -- Sed diru, cxu vere estas tiom
fia, la ago pri kiu Krogstad kulpigxis?

HELMER. Skribis falsajn nomojn. Vi ne distingas, kion tio
signifas?

NORA. Eble li tion faris pro mizero?

HELMER. Eble, aux, kiel multaj faras, senprudente. Mi ne estas
tiel senkora, ke mi senplue kondamnus homon pro tia unusola
ago.

NORA. Ne, vere ne, Torvald?

HELMER. Multaj povas morale rehonorigi sin, se ili malkasxe
konfesas sian kulpon kaj akceptas sian punon.

NORA. Punon --?

HELMER. Sed tiun vojon Krogstad ne iris; li trahelpis sin per
ruza artifiko; kaj estas tio, kio morale detruis lin.

NORA. Vi kredas, ke farigxus --?

HELMER. Pensu nur, kiel tia kulpokonscia homo devas mensogi kaj
hipokriti kaj simuli al cxiuj flankoj, kaj montri maskon antaux
siaj plej proksimaj, ecx antaux sia propra edzino kaj siaj propraj
infanoj. Kaj tio koncerne la infanojn, tio estas la plej terura,
Nora.

NORA. Kial?

HELMER. Cxar tia haladza etoso de mensogo enkondukas infekton kaj
malsanojn en la vivon de tuta hejmo. Cxiuj enspiroj de la infanoj
en tia hejmo estas plenaj de gxermoj por io fia.

NORA (pli proksime malantaux li). Kaj pri tio vi estas tute
certa?

HELMER. Kara mia, tion mi suficxe ofte spertis kiel advokato.
Preskaux cxiuj frue koruptitaj homoj havis mensogantajn
patrinojn.

NORA. Kial gxuste -- patrinojn?

HELMER. Devenas plej ofte de la patrinoj; sed patroj kompreneble
influas en la sama direkto; tion tre bone scias cxiu juristo. Kaj
tamen tiu Krogstad dum jaroj en sia hejmo venenigis siajn proprajn
infanojn en mensogo kaj simulo; tial mi nomas lin morale koruptita.
(etendas al sxi la manojn) Tial, mia dolcxa Nonja promesu al mi ne
pledi por li. Vian manon pri tio! Nu do, kio estas? Donu al mi la
manon! Jen bone. Do decidite. Mi certigas al vi, ke ne eblus labori
kune kun li; mi fakte sentas korpan malsanon en la cxeesto de tiaj
homoj.

NORA (tiras al si la manon, kaj iras al la alia flanko de la
Jularbo). Kiom varme estas. Kaj mi, kiu havas tiom por fari.

HELMER (ekstaras kaj kolektas siajn dokumentojn). Nu, mi devas ja
provi tralegi iom de tiu