skribas, ke li
bedauxras kaj pentas --; ke felicxa sxangxo en lia vivo --; Pa, estas
indiferenta tio, kion li skribas. Ni estas savitaj, Nora! Neniu
povos fari al vi malbonon. Ho Nora, Nora --; ne, unue ni forigu
cxiun cxi abomenajxon el nia mondo. Mi rigardu -- (haste rigardetas
al la sxuldatesto) Ne, mi ne volas rigardi; por mi poste cxio estu
nenio krom songxo. (dissxiras la ateston kaj ambaux leterojn,
jxetas la tuton en la fornon kaj rigardas dum ili brulas) Jen, jen,
nun ili ne plu ekzistas. -- Li skribis, ke vi de post Julvespero --
Ho, devis esti tri teruraj tagoj por vi, Nora.

NORA. Mi luktis severan batalon dum tiuj tri tagoj.

HELMER. Kaj suferis en angoro, kaj ne vidis alian eliron ol --.
Ne; ni ne volas memori tiujn abomenindajn aferojn. Ni nur gxoju kaj
ripetu: Finite; estas finite! Auxskultu min do, Nora, lauxaspekte
vi ne konceptas: Estas finite. Kio tamen estas tiu -- tiu rigida
esprimo? Ho, kompatinda, eta Nonjo, mi bone komprenas; vi ne vere
kredas, ke mi pardonis vin. Sed jen mi faris, Nora; mi jxuras al
vi: Mi pardonis al vi cxion. Mi ja scias, ke kion vi faris, tion vi
faris el amo al mi.

NORA. Jes, vere.

HELMER. Vi amis min, kiel edzino devas ami sian edzon. Estas nur
la rimedoj, kiujn vi ne kapablis prijugxi. Sed cxu vi kredas, ke vi
al mi estas malpli kara pro tio, ke vi ne kapablas agi sendepende?
Ne, ne, nur apogu vin al mi; mi konsilu vin; mi instruu vin. Mi ne
estus viro, se ne gxuste tiu virina senhelpeco igus vin duoble pli
alloga en miaj okuloj. Ne prenu al vi la malkarajn vorton, kiujn mi
diris al vi en la unua teruro, kiam sxajnis kvazaux cxio
renversigxis super min. Mi pardonis vin, Nora; mi jxuras al vi, mi
pardonis vin.

NORA. Mi dankas vin pro via pardono.

(Sxi eliras tra la pordo dekstre)

HELMER. Ne, restu --. (rigardas enen) Kion vi faru en la
alkovo?

NORA (de interne). Dejxeti la maskeradan kostumon.

HELMER (cxe la malfermita pordo). Jes, tion vi faru; provu
retrankviligxi kaj retrovi animan ekvilibron, vi mia eta timigita
kantbirdo. Ripozu trankvile; mi havas largxajn flugilojn por vin
kovri. (marsxas tien kaj reen proksime cxe la pordo) Ho, kiom varma
kaj bela estas nia hejmo, Nora. Gxi estas rifugxejo por vi; en gxi mi
gardos vin kvazaux cxasitan kolombon, kiun mi senvunda savis el la
ungegoj de la akcipitro; mi trankviligu vian kompatindan, batantan
koron. Iom post iom tio farigxos, Nora; kredu min. Morgaux cxio cxi
aspektos por vi alie; baldaux cxio est