ras kiel sxiprompito sur vrako.

KROGSTAD. Mi havis bonajn kialojn por tion diri.

LINDE. Ankaux mi sidas kiel sxiprompita virino sur vrako. Neniun
por funebri, kaj neniun por prizorgi.

KROGSTAD. Vi mem elektis.

LINDE. Mi tiam ne havis elekton.

KROGSTAD. Nu, kaj kio pli?

LINDE. Krogstad, cxu eble ni du sxiprompitoj povus transiri unu
al la alia?

KROGSTAD. Kion vi sugestas?

LINDE. Du sur unu vrako staras pli sekure ol unuope sur du.

KROGSTAD. Kristine!

LINDE. Kial, laux via supozo, mi venis al la urbo?

KROGSTAD. Cxu eblus ke vi havus penson pri mi?

LINDE. Mi devas labori, se mi povu elteni la vivon. Cxiujn miajn
vivtagojn, tiom longe kiom mi memoras, mi laboris; kaj tio estis
mia plej kontentiga kaj sola plezuro. Sed nun mi staras tute sola
en la mondo, tiel terure malplena kaj forlasita. Labori nur por si
mem ne donas ian plezuron. Krogstad, havigu al mi iujn kaj ion por
kiuj labori.

KROGSTAD. Tion mi ne fidas. Estas nenio alia krom ekzaltita
virina grandanimeco, kiu eliras oferi sin mem.

LINDE. Cxu vi iam konstatis, ke mi estas ekzaltita?

KROGSTAD. Cxu vi efektive povus fari tion? Diru al mi, -- cxu vi
estas plene informita pri mia pasinteco?

LINDE. Jes.

KROGSTAD. Kaj cxu vi scias, kiel cxi tie oni rigardas min?

LINDE. Antaux nelonge vi donis al mi la impreson, ke kun mi vi
estus farigxinta alia homo.

KROGSTAD. Pri tio mi estas certa.

LINDE. Cxu ne eblus ankoraux?

KROGSTAD. Kristine; -- tion vi diras tute intence! Jes, vi faras.
Mi vidas tion laux via esprimo. Cxu vi do efektive kuragxas --?

LINDE. Mi bezonas iujn, por kiuj esti patrino; kaj viaj infanoj
bezonas patrinon. Ni du bezonas unu la alian. Krogstad, mi fidas je
via baza kerno; -- kune kun vi mi cxion kuragxas.

KROGSTAD (prenas sxiajn manojn). Dankon, dankon, Kristine; -- nun
mi montru, ke mi scipovu restarigi min ankaux en la okuloj de
aliuloj. -- Ho, sed mi forgesis --

LINDE (auxskultas). Ts! La Tarantelo! Foriru, foriru!

KROGSTAD. Kial? Kio estas?

LINDE. Vi auxdas la dancon tie supre? Kiam gxi estos finita, ni
povos atendi ilin.

KROGSTAD. Nu ja, mi foriros. Cxio estas ja vana. Kompreneble vi
ne scias pri la pasxo, kiun mi faris kontraux Helmer.

LINDE. Jes, Krogstad, mi scias pri gxi.

KROGSTAD. Kaj tamen vi kuragxus --?

LINDE. Mi bone komprenas al kia ago malespero povas peli homon
kiel vi.

KROGSTAD. Ho, se mi povus igi tion nefarita!

LINDE. Tion vi povus; cxar via letero ankoraux kus