xas en la
skatolo.

KROGSTAD. Vi estas certa?

LINDE. Tute certa; sed --

KROGSTAD (rigardas sxin esplore). Cxu tiel por kompreni? Vi volas
savi vian amikinon je kiu ajn prezo. Diru malkasxe. Cxu tiel
estas?

LINDE. Krogstad; tiu kiu unu fojon vendis sin mem pro aliuloj,
tion ne denove faros.

KROGSTAD. Mi repostulos mian leteron.

LINDE. Ne, ne.

KROGSTAD. Certe jes; kompreneble; mi atendas cxi tie gxis Helmer
venos; mi diros al li, ke li redonu al mi mian leteron, -- ke nur
temas pri mia maldungo, -- ke li ne legu gxin.

LINDE. Ne, Krogstad, vi ne revoku vian leteron.

KROGSTAD. Sed diru al mi, cxu vere ne estas pro tio, ke vi
decidis rendevuon cxi tie?

LINDE. Jes, en la unua paniko; sed nun tagnokto interpasis, kaj
estas nekredeblaj aferoj, kiujn mi dum tiu tempo vidis en tiu cxi
hejmo. Helmer nepre cxion eksciu; tiu malfelicxiga sekreto devas
esti malkasxita; devas veni kompleta klarigo inter la du; ili ne
povas dauxrigi en tiu reto de sekretigo kaj pretekstoj.

KROGSTAD. Nu jes; se vi do tion volas riski --. Sed ion mi
almenaux povas fari, kaj tion mi faru tuj --

LINDE (auxskultas). Rapidu! Foriru, foriru! La danco estas
finita; ni ne plu estas sekuraj, ecx ne momenton.

KROGSTAD. Mi atendas vin malsupre.

LINDE. Jes, faru; vi devas akompani min al la pordo.

KROGSTAD. Tiom nekredeble felicxa mi neniam antauxe estis.

(Li foriras tra la ekstera pordo; la pordo inter la sidcxambro
kaj la antauxcxambro restas malfermita)

LINDE (iom ordigas kaj metas siajn elirvestojn pretaj). Kia sxangxo!
Jes, kia sxangxo! Homoj por kiuj labori, -- por kiuj vivi; hejmo en
kiu krei hejmecon. Nu, mi vere eklaboru -- Ke ili baldaux venu --
(auxskultas) Aha, tie ili estas. Ekvestigxi. (surmetas cxapelon kaj
mantelon)

(La vocxoj de _Helmer_ kaj _Nora_ auxdigxas ekstere; sxlosilo
turnigxas, kaj _Helmer_ kondukas _Nora _preskaux perforte en la
antauxcxambron. Sxi estas vestita en la itala kostumo kun granda,
nigra sxalo super si; li estas en festena vestaro kun nebutonumita
nigra domeno supere)

NORA (ankoraux cxe la pordo, rezista). Ne, ne, ne; ne cxi tien!
Mi volas ree supren. Mi ne volas foriri tiel frue.

HELMER. Sed karega Nora --

NORA. Ho, mi petegas vin, Torvald; mi petas vin elkore, -- nur unu
horon ankoraux!

HELMER. Ecx ne unu minuton, mia dolcxa Nora. Vi scias, ke estis
interkonsento. Jen jen; en la cxambron; aux vi malvarmumigxos.

(Li kondukas sxin malgraux sxia kontrauxstaro, iom pusxetan