LINDE. Nu? Kaj kial?

HELMER. Cxar estas multe pli bele. Rigardu; oni tenas la
brodajxon tiel per la maldekstra mano, kaj per la dekstra oni
kondukas la kudrilon -- tiel -- etende en longa kurbo; cxu ne --?

LINDE. Jes, povas esti --

HELMER. Sed kontrauxe triki -- neniam farigxas alie ol malbele;
rigardu; la kunprematajn brakojn, -- la trikilojn, kiuj iradas
supren kaj malsupren; -- estas io cxineca cxe tio. -- Ah, estis vere
bonega cxampano, per kiu oni regalis nin.

LINDE. Nu, bonan nokton, Nora, kaj ne plu estu obstina.

HELMER. Bona konsilo, sinjorino Linde!

LINDE. Bonan nokton, sinjoro direktoro.

HELMER (akompanas sxin al la pordo). Bonan nokton, bonan nokton;
mi esperas, ke vi venos sekure hejmen? Mi tiel volonte --; sed ne
estas ja longa distanco irenda. Bonan nokton, bonan nokton.
(Sxi foriras; li fermas la pordon malantaux sxi kaj ree envenas)
Jen, jen; fine ni sukcesis eligi sxin. Sxi estas terure teda, tiu
homajxo.

NORA. Cxu vi ne estas tre laca, Torvald?

HELMER. Ne, tute ne.

NORA. Ecx ne dormema?

HELMER. Absolute ne; kontrauxe mi sentas min treege vigla. Sed
vi? Jes, vi efektive aspektas kaj laca kaj dormema.

NORA. Jes, mi estas tre laca. Nun mi volas baldaux dormi.

HELMER. Jen vidu; vidu! Estis do gxuste de mi, ke ni ne pli longe
restus.

NORA. Ho, estas ja gxusta, cxio, kion vi faras.

HELMER (kisas sxin sur la frunto). Nun la alauxdeto parolas
kvazaux gxi estus homo. Sed cxu vi observis kiom gaja Rank estis
cxi-vespere?

NORA. Cxu? Li estis? Mi ne trovis sxancon paroli kun li.

HELMER. Ankaux mi preskaux ne; sed dum longa tempo mi ne vidis
lin en tia bona humoro. (rigardas sxin dum momento; poste li
alproksimigxas) Hm, -- estas do gxue esti reveninta en sian propran
hejmon; esti tute sola kun vi -- Ho, vi rava, alloga juna virino!

NORA. Ne rigardu min tiel, Torvald!

HELMER. Cxu mi ne rigardu mian plej karan posedajxon? Tiun
admirindajxon, kiu estas mia, sole mia, mia komplete.

NORA (pasxas al la alia flanko de la tablo). Ne parolu al mi tiel
cxi-nokte.

HELMER (sekvas). Vi ankoraux havas la Tarantelon en la sango, mi
rimarkas. Kaj tio igas vin ecx pli loga. Auxskultu! Nun la gastoj
estas forirantaj. (pli mallauxte) Nora, -- baldaux estos silente en
la tuta domo.

NORA. Jes, mi esperas.

HELMER. Jes, cxu ne, mia propra kara Nora? Ho, cxu vi scias, --
kiam mi tiel estas kun vi en festeno, -- cxu vi scias, kial mi tiom
malmulte parolas kun vi, tenas min fore de vi