mwegen, ging
soms plotseling over stag of keerde op zijn koers terug, spande alle
stoomkracht in, op gevaar af van de ketels te doen springen, en liet
geen enkel punt van de zee tusschen Japan en Amerika onbezocht. En
niets! niets dan de onmetelijke uitgestrektheid der verlaten zee! niets
wat geleek op een reusachtigen eenhoorn of op eene onderzeesche rots,
of op een wrak, of op een klip, of op iets bovennatuurlijks, wat het
ook zij!

Er was dus reactie; moedeloosheid maakte zich van elkeen meester,
en opende ruim baan aan het ongeloof. Een nieuw gevoel maakte zich
van het scheepsvolk meester, dat voor drie tienden uit schaamte
en voor zeven tienden uit woede bestond. Men was dom genoeg om
zich door een hersenschim te laten misleiden, maar ontstak er over
in toorn. Plotseling stortten alle bewijzen in elkander, welke men
sedert een jaar had uitgedacht, en iedereen spande zich slechts in om
in te halen, wat men door opoffering van tijd aan eten en slaap was te
kort gekomen. Met de natuurlijke wispelturigheid van den menschelijken
geest wierp men zich van het eene uiterste op het andere. De warmste
voorstanders van de onderneming werden noodlottigerwijze hare hevigste
tegenstanders. De tegenstand begon bij het mindere deel der equipage en
drong eindelijk zelfs bij de officieren door; zonder eene bijzondere
stijfhoofdigheid van den kapitein zou het fregat zeker den steven
weder naar het zuiden hebben gewend.

Dat nutteloos zoeken kon echter niet lang meer worden voortgezet;
de Abraham Lincoln had zich niets te verwijten, daar alles gedaan was
om te slagen. Geene equipage van eenig Amerikaansch schip toonde ooit
zooveel geduld en zooveel ijver; het mislukken kon haar niet geweten
worden; men kon niets anders doen dan terugkeeren.

Er werd een verzoek in dien zin aan den kapitein gericht; hij hield
zich evenwel goed; de matrozen ontveinsden hunne ontevredenheid niet,
en de dienst leed er onder. Ik zal niet zeggen dat er een opstand
aan boord uitbrak, maar nadat de kapitein lang genoeg tegenstand
had geboden, vroeg hij, evenals in der tijd Columbus, drie dagen
uitstel. Indien in dien tijd het monster niet verschenen was zou de
Abraham Lincoln naar den Atlantischen Oceaan terug keeren.

Deze belofte werd op den 2den November gedaan; zij had ten
minste ten gevolge, dat de moed van het scheepsvolk er een weinig
door werd opgebeurd. Men bekeek den Oceaan weder met vernieuwde
oplettendheid. Elkeen wilde er nog een laatsten bl