at scheen
te hebben gezworen. Maar zou die man ons van honger doen sterven,
opgesloten in deze enge gevangenis, en overgegeven aan die vreeselijke
gedachten, welke woedende honger bij den mensch soms opwekt? Dit
ontzettende denkbeeld kwam langzamerhand bij mij tot rijpheid,
en in mijne verbeelding gevoelde ik, dat eene onzinnige vrees mij
bekroop. Koenraad bleef kalm, Ned Land brulde nu en dan van woede.

Op dat oogenblik hoorden wij eenig geraas buiten onze gevangenis;
voetstappen weerklonken op den metalen vloer; sloten werden omgedraaid,
de deur ging open en de hofmeester verscheen. Voordat ik iets kon doen
om het te verhinderen, had Ned Land zich op den ongelukkige geworpen;
hij wierp hem op den grond en greep hem bij de keel; de hofmeester
stikte bijna onder die geweldige vuisten. Koenraad trachtte het
halfdoode slachtoffer aan de handen van den woedenden harpoenier
te onttrekken, en ik wilde hem helpen, toen ik plotseling aan mijne
plaats genageld bleef staan door het uitspreken van deze woorden in
de Fransche taal:

"Wees bedaard, mijnheer Land, en gij, mijnheer de professor, hoor
mij aan."

HOOFDSTUK X

De man der zee.

Hij, die zoo sprak was de gezagvoerder van het vaartuig.

Bij die woorden stond Ned Lang plotseling op; de bijna geworgde
hofmeester ging met wankelende schreden de deur uit, toen zijn meester
dit met een wenk beval; en zoo groot was de invloed van den kapitein
op zijne onderhoorigen, dat geen enkele trek op het gelaat van den
hofmeester de wraak aanduidde, welke die man tegen den harpoenier
moest koesteren. In de grootste verbazing wachtten Koenraad en ik af
hoe dit tooneel zou afloopen. De kapitein leunde tegen een hoek van
de tafel, sloeg de armen over elkander en bekeek ons met de grootste
aandacht. Aarzelde hij om te spreken, of had hij berouw over de pas
in het Fransch gesproken woorden? Ik kon het niet gelooven. Na eenige
oogenblikken van een stilzwijgen, dat geen onzer durfde af te breken,
zeide hij met bedaarde doch doordringende stem:

"Mijne heeren, ik spreek Fransch, Engelsch, Hoogduitsch en Latijn. Ik
had u dus bij ons eerste samenzijn reeds kunnen antwoorden, doch ik
wilde u eerst kennen en dan eens nadenken. Uw viervoudig verhaal, dat
in den grond volkomen gelijk was, heeft mij u doen kennen. Ik weet nu,
dat het toeval mij samen heeft gebracht met den heer Pierre Aronnax,
hoogleeraar in de natuurlijke geschiedenis aan het Museum te Parijs,
Koenraad zijn bediende en Ne