t waer sijn leven langh!
Hoe leefden hy in 't ruym, in stede van 't gedrangh
Der ueren, die den dagh versnipperen tot leuren,
En, als den avont valt, de Menschen van haer scheuren,
En werpen se voor dood, als krengen, op het stroo.
Maer emmers die het kost niet schicken, schickten 't soo.
Te bedd'! 't is Gods bevel; men magh niet stadigh leven;
Daer hoort wat stervens toe: de bladeren die beven,
En houden aen den draed van een' verdorden steel,
Gaen met den voet in 't graf; het groene gras wordt geel;
Dat 's even of ick sey: "de dood is op de lippen:
De Wereld sterft eens 's jaers; staet s'in den Herfst op 't glippen,
Des Winters is sy dood, te weten, diep in slaep,
Tot dat se 't Voorjaer weck', soo dat se geew' en gaep',
En in den Somer kom' volkomentlick aen 't waecken.
De kleine Wereld, Mensch, dien God eens wilde maecken,
Hermaeckt Hy dagelicks, en, sonder dat respijt,
Wy waeren 's levens kracht in weinigh' dagen quijt.
Die kracht hanght aen die dood: wel hem, die 't kan bezeffen,
En stelt sijn' rekeningh soo met den Hemel effen
In 't dagelicks versterf, als waer 't sijn leste kouw,
Daer uyt hem de basuyn des Richters wecken souw.

In spijt dan van mijn self en van de spijtigheden,
Die 'ck van den snapper in de Veer-schuyt heb geleden,
'k Gae sterven voor een' reis, en scheide van mijn' kust,
En gae my op mijn Slot begraven in mijn' rust:
Of, is 't een toon te hoogh, mijn Slotjen magh ick 't heeten;
En, vrienden van verstand, u derv' ick 't laeten weten:
't Is Hofwijcker Kasteel daer ick te roest in gae.
Een' Kluys is oock een huys, en houdt voor wedergae
Der Princen hooge Burght, der Steden stercke mueren:
't Kasteel en 't Verkens-kot zijn evenwel gebueren;
De Hut staet by de Tent, en elck en streckt niet meer
Als voor een veiligh dack van klein of grooter Heer.
Noch keer ick tot den roem, en poche met de beste;
Houdt my des' ydelheit ten goede; 't is de leste:
En, die ghy uw geduld den om-loop hebt vergunt,
Verdraeght noch voor besluyt een woord van 't middel-punt.

Ten hoofde van 't groot Plein, het Bosch van Sycomoren,
Daer Masten overhands door en door henen booren,
Rijst een gemuerde Dijck (een' Brugg' en segg ick niet,
Dat 's de gemeene slagh, die m'allom elders siet),
Een' ondermuerde wal, een' wal beset met Roosen,
Die m' uyt de Veerschuyt siet staen flonkeren en bloosen,
Een lijdelicke Trapp', dien ick te leene houw
Van u, Venetien, de schoone; van 't gebouw,
Het wonderlick gebouw, dat ghy Rialt