aj sin al Direktora Trono (la vampireska
Pinochet kiel dumviva senatano), kvankam radike temas pri simila
fenomeno: egocentra deliro. Jen difino: "Deliro estigxas en
personoj nekapablaj akcepti la veron pri si pro nesuficxa
membildo, kaj povantaj fari eltenebla cxi nesuficxon nur kreante
bildon kiu ilin ekzaltu, gloru kaj faru tolereblaj antaux si.
Tial por multaj personoj deliro estas eraro necesa kiel maniero
pluvivi biografie, cxar, se ili ne delirus, ili estus nenio. Tial
delirado kutime aperas en la adolta agxo, sed gxi image reiras al
adoleskaj revoj kaj fantazioj ne realigitaj ecx en grado plej
minimuma. Deliranto aplikas propran logikon: tiun de raciecigo de
fantazitaj elpensoj" (CASTILLA DEL PINO). Kina komparo eble
helpos. En 1941, Orson Welles portretis megalomaniulon en la
filmo _Civitano Kane_. Ni, esperantistoj, baldaux havos la
honoron kaj plezuron spekti _Civitano Silfer_, aux, kiel dirintus
Szathmari, _Perfekta civitano_.

Miaflanke ne temas pri konflikto pro motivoj nure kaj pure
personaj. Cxion dirindan pri la persono Giorgio Silfer mi jam
surpaperigis artikole (CAMACHO 1994) kaj satire (CAMACHO 1993).
Kelkaj rememoros la lastan alineon de _Nefermita letero al la
gazetaro_ (ALOS), kiu "petas s-rojn Giorgio Silfer kaj [Jorge
Camacho] meti la finan punkton al sia jam tre dauxra kaj sterila
plumbatalado". Nu, mi volonte farus tion, se mi povus!
Bedauxrinde LF ignoris la trian punkton de la letero, petantan
"ke cxiuj redakcioj respektu la principojn de jxurnalisma etiko,
enlasante la esprimon de alipartiaj argumentoj kaj replikoj". Ni
tuj vidos, kiel gxi mistraktis i.a. sinjoron Jouko Lindstedt kaj
nun provas ripeti la artifikon kontraux Gian Carlo Fighiera.
Samkiel siatempe mi ricevis helpon de kolegoj kaj amikoj,
cxi-foje mi eksentis la bezonon defendi la atakatojn, kio verdire
eblas nur per elmontrado de la fundamentoj de l' spektaklo, des
pli ke la kvintezo anoncas sxtormojn, tempestojn kaj buraskojn.

La regxisoroj de la cxi-supre priskribita burleskajxo, en sia
avido potenci kaj akapari atenton, domagxas neniun ajn.
Karakterizas ilin kolektiva, kooperativa paranojo: "Homo kun
_paranoja_ strukturo estas tiu, kiu malfacile pardonas aux neniam
pardonas plene; kiu longe pesas; kiu neniam forgesas ion
pardoneblan; kiu armas sin per fikciaj malamikaj faroj por poste
ne pardoni ilin" (CANETTI, p. 294). La religieco de foirismo
helpas cxi-rilate. Ni komencas vidi, ke temas ne pri memstara
pensofluo, se