stigo pri nekredebla
insulto_ (_Fonto_, n-ro 209, maj. 1998), prave deklaris
neakceptebla lian rabian atakon kontraux gejoj en recenzo pri _La
ajxoj kaj la sezonoj_, de Ulrich Becker. Kiel siatempe pri la
du-parta recenzo pri _Montara vilagxo_, ankaux nun UEA decidis,
ke gxia libroservo ne disvendu la 16-pagxan paskvilon de
Haupenthal _La debuto de Paula Marthi_, cxar, kiel sufloris al mi
en Montpeliero grava postenulo de la asocio, gxi estas cxiurilate
neakceptinde "subnivela". Mi ne konsentas kun la surogata
proceduro, per kiu Martinelli sukcesis elizii lin el la Akademio,
sed samtempe mi gxojas, ke tie li ne plu gxenas. Mi ne neas, ke,
kiel Silfer kaj Martinelli, ankaux Haupenthal havas meritojn: se
escepti kelkajn picxismojn k.s., mi admiras la prozon de liaj
elgermanigoj. Estus ekstreme facile karikaturi lin per fizika
komparo kun tiu aux alia besto, sed mi detenos mian plumon de
liaj rudimentaj insultoj kaj vitriolaj vortludoj, kiujn li
sendube taksas spritaj. Sed, cxar vizagxo ofte spegulas la animon
(se en kor' io sidas, la vizagxo perfidas), mi menciu, ke, post
persona renkontigxo kun li en 1988 aux 1989, mi ne povas forgesi
la similecon kun la vinagraj, nefidindaj, friponaj ridetoj de
Boris Jelcin aux la ksenofobo Le Pen: okuloj kunpremitaj al
mallargxaj sulkoj, muskoloj en afektostrecxo, tremeto cxe la
lipoj. Kun Silfer li kundividas la admiron kaj adoron al sia
personeco. Ne surprize do, ke antaux la festlibroj por Andre
Albault kaj De Diego planataj de _Iltis_ jam aperis tiu por la
50a jarigxo de li mem: _Menade bal puki bal_, kies plej adekvata
titolo estus ja _Menade bal Haupen tal_.

En Esperantujo, kiel en la "normala" aux "ekstera" mondo (diable,
kiaj metaforoj!), oni renkontas cxiajn homtipojn, ankaux la
ekstremojn de la gamo. Jen ni trovas homojn plenkorajn kaj
bonkorajn, kiel Ada kaj Gian Carlo Fighiera aux William Auld, jen
gesinjorojn senkorajn kaj rankorajn (kun pardonpeto al ranoj!),
kies nomojn mi nun ne ripetos. Al cxi lastaj, prevente
ponard-atakon, ne plu mi prezentas la dorson. Unu vorto ilin
senmanke difinas: nefidindaj. Elmontrado de iliaj fifaroj estas
nepra kondicxo por limigi kaj izoli la infekton.

Mi deziras fini citante la plenan tekston de letero de 31.07.98,
kiun Probal Dasxgupto sendis al Martinelli kun kopio al mi kaj
kun eksplicita permeso igi gxin publika (la menciatan
dokumentaron mi nek vidis nek ricevis), kaj kiu modele traktas
plurajn el la antauxaj temoj:

"Est