esan respondon de sinjoro Craggs, sinjoro Snitchey
faris, kiel li diris, kaj palpante ili eliris el la cxambro de
interparoloj, kiu nun estis tiel malluma, kiel la objekto de ilia
parolado, aux kiel la advokatajxo entute.

Mia historio kondukas min nun en malgrandan malbruan cxambron de
instruitulo, kie en tiu sama vespero la fratinoj kaj la fresxa
maljuna doktoro sidis antaux la agrabla kameno. Grace kudris,
Marion legis el libro. La doktoro en nokta surtuto kaj pantofloj,
tenante la piedojn sur la varma tapisxo, sidis en la ava segxo,
auxskultis la legantinon kaj rigardadis siajn filinojn.

Ili estis tre belaj. Du pli agrablaj vizagxoj neniam ankoraux
faris angulon kamenan cxarma kaj sankta. Ion de ilia malegaleco
la forpasintaj tri jaroj devisxis; kaj sur la pura frunto de la
pli juna fratino, en sxia okulo kaj en la tono de sxia vocxo oni
povis rimarki tiun saman seriozan korecon, kiun cxe sxia pli
maljuna fratino la senpatrine travivita juneco jam longe
maturigis. Tamen cxiam ankoraux sxi sxajnis pli cxarma kaj pli
malforta ol la dua; cxiam ankoraux sxi sxajnis metadi sian kapon
sur la bruston de sia fratino, fidadi je sxi kaj sercxadi
konsilon kaj helpon en sxiaj okuloj, en tiuj cxi koraj okuloj,
tiel trankvilaj, tiel klaraj kaj tiel afablaj kiel antauxe.

"Kaj kiam sxi nun estis en la patra domo", legis Marion el la
libro, "kiu estis al sxi tiel kara pro cxiuj tiuj rememoroj, sxi
komencis sentadi, ke la malfacila tento de sxia koro baldaux
devas veni kaj ne estas prokrastebla. Ho, patra domo, nia
konsolanto kaj amiko, kiam cxiuj aliaj nin forlasis, de kiu la
disigxo cxe cxiu pasxo inter la lulilo kaj la tombo --"

"Kara Marion!" diris Grace.

"Mia museto!" ekkriis la patro, "kio estas al vi?"

Sxi prenis la manon, kiun la fratino donis al sxi, kaj legis plu;
sed per vocxo cxiam ankoraux tremanta, kvankam sxi penis kovri
sian eksciton.

"De kiu la disigxo cxe cxiu pasxo inter la lulilo kaj la tombo
estas cxiam dolora. Ho, patra domo, vi, cxiam fidela kaj tamen
tiel ofte malsxatata, estu malsevera kontraux tiuj, kiuj deturnas
sin de vi, kaj ne persekutu iliajn erarantajn pasxojn per tro
maldolcxa pento! Ne permesu, ke ia afabla rigardo, ia rideto el
malnova tempo brilu sur via vizagxo de spirito. Nenia radio de
amo, boneco, malsevereco, koreco lumu de via blanka kapo. Nenia
rememoro de ama vorto aux rigardo eliru plendante kontraux tiu,
kiu vin forlasis, sed se via rigardo povas esti punanta kaj
severa,