mi hodiaux
vespere devas auxdi."

Li rigardis la sunon, kiu staris proksime al la horizonto, kaj
diris, ke la difinita tempo estas la mallevigxo de la suno!

"Alfred!" diris Grace kaj metis la manon kore sur lian sxultron;
"estas io en la letero, kion mi neniam diris al vi. Sed hodiaux
vespere, kara edzo, kiam tiu mallevigxo de la suno
alproksimigxas, kaj nia vivo kun la foriranta tago sxajnas
farigxi pli solena kaj pli trankvila, mi ne povas teni gxin
sekrete."

"Kio estas, amata?"

"Kiam Marion foriris de ni, sxi skribis en tiu letero, ke kiel
iam vi konfidis sxin al mi, sxi metas vin nun en miajn manojn,
Alfred; sxi jejxuris min en la nomo de mia amo al sxi kaj al vi,
ke mi ne forpusxu la amon, kiun, kiel sxi scias, vi transportos
sur min, kiam la nun ankoraux fresxa vundo estos sanigita, sed ke
mi gxin vigligu kaj redonu."

"Kaj ke vi min denove faru felicxa kaj kontenta homo, Grace. Cxu
sxi tion cxi ne skribis?"

"Sxi volis min tiel fari benita kaj honorita per via amo!" estis
la respondo de lia edzino, kiam li prenis sxin en siajn brakojn.

"Auxskultu min, mia amata!" li diris -- "Ne tiel!" -- kaj kun
tiuj cxi vortoj li kviete metis sxian kapon sur sian bruston. "Mi
scias, kial mi pri tiu cxi loko en la letero neniam auxdis. Mi
scias, kial tiam nenia signo de tio cxi montrigxis en vorto aux
rigardo. Mi scias, kial Grace, kvankam mia vera amikino, tamen
tiel malfacile lasis admoni sin farigxi mia edzino. Jes, mi konas
la netakseblan indon de la koro, kiun mi tenas en miaj brakoj,
kaj mi dankas Dion por la multekosta trezoro!"

Sxi ploris, sed ne el malgxojo, kiam li premis sxin al sia koro.
Post minuto li rigardis malsupren al la infano, kiu sidis apud
sxiaj piedoj kaj ludis kun korbeto plena je floroj, kaj li diris
al gxi: "rigardu, kiel rugxa kaj ora estas la suno!"

"Alfred," diris Grace kaj rapide ekrigardis supren. "La suno
mallevigxas. Vi ne forgesis, kion vi devis sciigi min, antaux ol
gxi malaperas."

"Vi sciigxos la veron pri la sorto de Marion, mia kara," li
respondis.

"La tutan veron," sxi varmege petis. "Sen pluaj kasxoj. Tiel
estis la promeso. Ne vere?"

"Tute vere," diris la edzo.

"Antaux ol la suno sin kasxos en la tago de naskigxo de Marion.
Kaj vi vidas, Alfred, gxi baldaux sin kasxos".

Li metis la brakojn cxirkaux sxi, rigardis al sxi firme en la
okulojn kaj diris:

"Ne mi devas alporti al vi tiun cxi sciigon, kara Grace. Gxi
venos de aliaj lipoj."

"De aliaj lipoj!"