de naskigxo de
Marion kaj de li.

Li ne farigxis glora homo, ankaux ne ricxa; li ne forgesis la
cxirkauxanojn kaj la amikojn de sia juneco; li plenumis nenian el
la profetajxoj de la doktoro. Sed en siaj kasxitaj kaj bonfaraj
vizitoj en malaltaj dometoj, en siaj maldormadoj kaj en sia
cxiutaga rimarkado de la multa belajxo kaj bonajxo, kiu floras
sur la flankaj vojetoj de la vivo kaj ne estas dispremata de la
peza piedo de la malricxeco, li kun cxiu jaro pli lernis kaj
pruvis la verecon de sia malnova kredo. Lia maniero de vivado,
kiel ajn mallauxta kaj modesta gxi estis, montris al li, kiel
ofte ankoraux la homoj akceptas cxe si angxelojn, kiel en la
tempo antikva, kaj kiel ofte la nenion prezentantaj figuroj, ecx
tiaj, kiuj sxajnas al nia okulo ordinaraj kaj malbelaj kaj estas
vestitaj en cxifonoj, apud la lito sufera de la malsanulo
montrigxas al ni en nova lumo kaj farigxas helpemaj angxeloj kun
radia krono cxirkaux la kapo.

Li eble pli bone plenumis sian homan difinon sur tiu cxi malnova
kampo de batalo, ol se li senlace laborus sur pli glora areno;
kaj li estis felicxa kun sia edzino Grace.

Kaj Marion? Cxu li sxin forgesis?

"La tempo rapide forflugis de tiu tempo, kara Grace," li diris --
ili parolis pri tiu nokto; "kaj tamen sxajnas, ke estas jam longe
de tiu tempo. Ni kalkulas laux sxangxoj kaj okazigxoj en ni, ne
laux jaroj."

"Sed ankaux jaroj pasis de la tago, kiam Marion nin forlasis,"
respondis Grace. "Ses fojojn, kara edzo, enkalkulante ankaux la
hodiauxan tagon, ni sidis tie cxi en sxia tago de naskigxo kaj
parolis pri sxia tiel varmege sopirata kaj tiel longe prokrastata
reveno. Kiam gxi fine estos!"

Sxia edzo rigardis sxin atente, kiel la larmoj kolektigxis en
sxiaj okuloj, kaj pli proksime altirante sxin al si, li diris:

"Sed Marion diris al vi en sxia letero de adiaux, kiun sxi lasis
sur la tablo kaj kiun vi tiel ofte legis, ke jaroj devas pasi,
antaux ol gxi povas farigxi. Cxu ne vere?"

Sxi elprenis la leteron el sia surbrusto, kisis gxin kaj diris:
"Jes!"

"Ke sxi en la dauxro de tiuj cxi jaroj, kiel ajn felicxa sxi
estus, sopiros la tempon, kiam sxi povos reveni kaj cxion
klarigi; kaj ke sxi vin petas en espero kaj konfido fari tion cxi
saman. Tio cxi estas en la letero, ne vere, mia kara?"

"Jes, Alfred!"

"Kaj en cxiu letero, kiun sxi skribis de tiu tempo?"

"Ekster la lasta -- antaux kelkaj monatoj -- en kiu sxi parolis
pri vi kaj pri tio, kion vi tiam sciigxis kaj kion