sxi mallauxte ripetis.

"Jes. Mi konas vian kuragxan koron, mi scias, kiel forta vi
estas, kaj ke prepara vorto cxe vi suficxas. Vi diris, ke la
tempo venis. Gxi venis. Diru al mi, ke vi estas suficxe forta,
por elporti surprizon, skuigxon: kaj la sciigonto atendas antaux
la pordo."

"Kia sciigonto?" sxi diris. "Kaj kian sciigon li alportas?"

"Ne estas permesite al mi pli diri," li respondis kun tiu sama
trankvila rigardo. "Cxu vi pensas, ke vi min komprenas?"

"Mi tremas cxe la penso," si diris.

Malgraux lia trankvila rigardo, sur lia vizagxo estis videbla
esprimo, kiu sxin ektimigis. Denove sxi kasxis sian vizagxon sur
lia brusto kaj tremante lin petis atendi ankoraux minuton.

"Kuragxon, mia bona Grace! Se vi havas suficxe da forto, la
sciigonto atendas antaux la pordo. La suno mallevigxas en tiu cxi
tago de naskigxo de Marion. Kuragxon, kuragxon, Grace!"

Sxi levis la kapon, rigardis lin kaj diris, ke sxi estas preta.
Tiel starante kaj rigardante post li, sxi estis mirinde simila je
Marion en sxia lasta tempo. Li prenis la infanon kun si. Sxi
vokis gxin returne -- la infano havis la nomon de la perdita
fratino -- kaj alpremis gxin al la koro. Sed kiam sxi denove
forlasis la infanon, tiu cxi rapidis post la patro, kaj Grace
restis sola.

Sxi ne sciis, kion sxi timis kaj esperis, sed restis starante
senmove kaj rigardis al la ombro, tra kiu ili malaperis.

Dio! kio gxi estas, kio elvenas el la ombro kaj restas sur la
sojlo? Tiu cxi figuro en la blanka vesto, movata de la vespera
vento, la kapon ame alpremante al la brusto de sxia patro! Ho,
Dio! Cxu tio cxi estis songxa fantomo, kio elsxiris sin el la
brakoj de sxia patro kaj kun ekkrio en sovagxa malkvieto de amo
falis en sxiajn brakojn?

"Ho, Marion, Marion! Ho, mia fratino! ho mia, kara amata koro!
Ho, neesprimebla felicxo de la revidigxo!"

Gxi ne estis songxo, ne fantomo fantazia, elvokita de espero kaj
timo, sed Marion mem! Tiel cxarma, tiel felicxa, tiel ne tusxita
de malgxojo kaj suferoj, tiel belega kaj rava, ke, kiam la
mallevigxanta suno brilis sur sxia levita vizagxo, sxi elrigardis
kiel angxelo, kiu benon portante vizitis la teron.

Marion tenis en la brakoj sian fratinon, kiu falis sur benkon,
kaj sxi klinigxis super sxi kaj ridetis tra larmoj kaj metis sin
sur la genuojn antaux sxi kaj ecx unu sekundon ne povis deturni
de sxi la okulojn. Fine sxi rompis la silenton, kaj sxia vocxo
sonis klare, mallauxte kaj dolcxe en harmonio kun la s