ritaj fenestroj, afablaj amikaj vizagxoj,
muziko, ridado, dancado, luma kandelaro kaj societa plezuro!

Pri cxio tio cxi la doktoro zorgis, por saluti Alfredon. Ili
sciis, ke li povas veni ne pli frue, ol en la nokto; kaj ili
intencas, li diris, resonigi la nokton de la gxojo, kiam li
venos. Cxiuj liaj amikoj devis esti kolektitaj. Devis manki nenia
vizagxo, kiun li konis kaj amis. Ne, ili cxiuj devis tie cxi
esti.

Tiel gastoj estis invititaj, kaj muziko estis mendita, kaj tabloj
preparitaj, kaj la salono de dancado arangxita, kaj kun gastema
malavareco estis ricxe zorgita pri cxiu societa bezono. Cxar
estis Kristonasko kaj liaj okuloj jam longe ne vidis la anglan
ilikon [*] kaj gxian malluman konstantan verdajxon, la salono de
dancado estis ornamita je tio cxi; kaj la rugxaj beroj sendadis
al li el la malluma foliaro anglan saluton al la veno.

[*] arbo.

Gxi estis labora tago por cxiuj, sed por neniu tiel multe, kiel
por Grace, kiu senbrue cxie laboradis kaj estis la gaja animo de
cxiuj preparadoj. Multajn fojojn en tiu cxi tago (kiel ankaux
multajn fojojn en la dauxro de la monato, kiu pasis) Clemency
time esplorante rigardadis Marionon. Sxi estis eble iom pli pala,
ol ordinare, sed sur sxia vizagxo estis cxarma decida
trankvileco, kiu faris gxin pli aminda, ol cxiam.

En la vespero, kiam sxi estis vestita kaj portis en siaj haroj
kronon, kiun Grace mem tien enplektis -- gxi estis la amataj
floroj de Alfred, kaj tial Grace ilin elektis -- tiu malnova
esprimo, plena je pensoj, preskaux malgxoja kaj tamen tiel plena
je spirito, nobla kaj felicxa, kusxis denove sur sxia frunto kaj
faris sxin centoble pli cxarma.

"La plej proksima krono, kiun mi plektos en tiujn cxi harojn,
estos la krono fiancxina", diris Grace; "aux mi estas malbona
profetino".

La fratino ridetis kaj firme sxin tenis en siaj brakoj.

"Ankoraux unu momenton, Grace. Ne forlasu min ankoraux. Cxu vi
certe scias, ke nenio al mi pli mankas?"

Tio cxi propre sxin tute ne interesis. Sxi pensis pri la vizagxo
de sia fratino, kaj sxia okulo kun ama intimeco firme sin tenis
sur gxi.

"Mia arto plu ne povas iri, kara infano", diris Grace; "kaj
ankaux via beleco. Mi neniam vidis vin tiel bela, kiel nun."

"Mi neniam sentis min tiel felicxa", respondis tiu cxi.

"Jes, sed ankoraux pli granda felicxo vin atendas. Apud alia tia
kameno, tiel same cxarma kaj intima, kiel tiu cxi", diris Grace,
"baldaux sin trovos Alfred kun lia juna edzino."

Sxi