vi volas min
akompani, Clemency" -- sxi kisis sxian amikan vizagxon -- "aux mi
devas iri sola?"

Konfuzita kaj malgxoja Clemency turnis la sxlosilon en la seruro
kaj malfermis la pordon. Marion, firme tenante la manon de la
akompanantino, rapide eliris en la mallumon de la nokto.

Tie li alpasxis al sxi, kaj ili longe kaj multe parolis unu kun
la dua; kaj la mano, per kiu sxi tenis Clemency'n, tremis, aux
malvarmigxis kiel la mano de malvivulo, aux premis sxin kore en
la fajro de la parolado. Kiam ili revenis, li sekvis Marion'on
gxis la pordo; tie li prenis la duan manon kaj premis gxin al
siaj lipoj. Tiam li singarde foriris.

La pordo denove estis riglita kaj sxlosita, kaj denove sxi staris
en la patra domo. Ne depremita de la sekreto, kiun sxi alportis,
kvankam sxi estis ankoraux juna, sed kun tiu esprimo sur la
vizagxo, por kiu jam antauxe mankis al mi la nomo, kaj kiu brilis
tra sxiaj larmoj.

Sxi ripete dankis sian pli malaltan amikinon kaj konfidis al sxi,
kiel sxi diris, plene kaj senkondicxe. Felicxe atinginte sian
dormocxambron, sxi falis sur la genuojn kaj povis pregxi, havante
sur la koro sian sekreton!

Jes, kaj sxi povis sin levi post la pregxo tiel trankvile kaj
felicxe, klini sin super la dormantan fratinon, rigardi sxin kaj
rideti -- kvankam ecx iom malgaje. Kaj kisante sxian frunton, sxi
mallauxte murmuretis al si, ke Grace cxiam estis patrino por sxi,
kaj ke sxi sxin amas kiel infano!

Kaj sxi povis la brakon meti al si cxirkaux la kolon, kiam sxi
sin metis sur la kusenon, kaj la brako kvazaux konscie
cxirkauxprenis sxin defendante kaj amante kaj kvazaux murmuretis
al la delikataj lipoj: Dio vin benu!

Kaj sxi povis ecx trankvile ekdormi, malhelpata nur de unu
songxo, en kiu sxi per sia senkulpa kaj tusxanta vocxo ekkriis,
ke sxi estas tute sola kaj ke cxiuj sxin forgesis.

Monato baldaux pasas, ecx se gxi iras malrapide. La monato, kiu
estis inter tiu cxi nokto kaj la reveno, rapide pasis kaj
forflugis, kiel pasanta nebulo.

La tago venis. Malkvieta vintra tago, kiu la malnovan domon ofte
tremigadis, kvazaux de frosto. Tago, kiu la hejman doman
internajxon faras duoble kara, al la kamena angulo donas novajn
agrablajxojn, jxetas rugxetan flamon sur la vizagxojn kolektitajn
cxirkaux la kameno kaj igas la grupojn cxirkaux cxiu kameno fari
pli malvastan kaj pli intiman ligon kontraux la elementoj, kiuj
ekstere sovagxas. Kruda vintra tago, kiu la plej bone preparas
por agrabla vespero, kov