Nun eksonis la muziko kaj la dancado komencigxis. La hela fajro
gaje krakadis kaj saltadis, kvazaux gxi el granda gxojo mem volus
danci. De tempo al tempo gxi ridadis, kvazaux gxi volus ankaux
fari muzikon. Iafoje gxi briladis kaj rugxe flamadis, kvazaux gxi
estus la okulo de la malnova cxambro, kaj iafoje tiu cxi okulo
ruze okuladis, kiel gaja maljunulo, kiam li vidas, kiel la pli
junaj murmuretas en la anguloj. Iafoje gxi incitante ludadis kun
la brancxoj de la iliko; kaj kiam gxia saltanta lumo faladis sur
la mallumajn foliojn, gxi elrigardadis, kvazaux ili denove staras
ekstere en la malvarma vintra nokto kaj tremas de la vento.
Iafoje gxia humoro farigxadis tute sovagxa kaj petola kaj
transiradis cxiujn limojn, kaj tiam gxi lauxte ridante sxutadis
inter la dancantojn pluvon da senkulpaj fajreroj kaj en sovagxa
gxojo levadis sin en la malnovan tubon de l' kameno.

Preskaux jam finigxis dua danco, kiam sinjoro Snitchey kaptis la
brakon de sia kompaniano, rigardanta la dancadon.

Sinjoro Craggs eksaltis, kvazaux lia amiko estus fantomo.

"Cxu li foriris?" li demandis.

"Silente!" diris Snitchey. "Li estis cxe mi pli ol tri horojn. Li
cxion trarigardis kaj volis precizan kalkulon. Li -- Ahem!"

La danco finigxis. Marion preteriris tre proksime preter li, kiam
li parolis. Sxi rimarkis nek lin nek lian kompanianon, sed
rigardadis sur sian fratinon en la fino de la salono, kiam tiu
malrapide pasxadis tra la sin pusxanta amaso kaj malaperis el
sxiaj okuloj.

"Vi vidas, cxio estas bone kaj gxuste," diris sinjoro Craggs. "Li
jam pli ne parolis pri tio, mi pensas?"

"Ecx ne unu vorton!"

"Kaj cxu li efektive estas for? kaj ekster dangxero?"

"Li tenas sian vorton. En sia sxelo de nukso li kun la defluo de
la akvo veturas malsupren de la rivero kaj kun veloj sub la vento
li nagxas en tiu cxi malluma nokto al la maro. Li ja estas konata
riskemulo. La defluo, li diris, en tiu cxi tempo komencigxas unu
horon antaux noktomezo. Mi gxojas, ke gxi estas finita!" Sinjoro
Snitchey visxis al si la sxviton de la vizagxo, kiu elrigardis
tute rugxa kaj ekscitita.

"Kion Vi pensas," diris Craggs, "pri la --"

"Silente!" avertis lia singarda kompaniano kaj rigardis rekte
antauxen. "Mi Vin komprenas. Parolu nenian nomon kaj ne lasu
rimarki, ke ni parolas pri sekretoj. Mi ne scias, kion ni devas
pensi; kaj por diri al Vi la veron, gxi nun estas por mi tute
egala. Gxi estas vera faciligo. Mi pensas, ke lia sinamo lin
trompis. E