loron de sia brusto, retiras sin en eternan solecon
kaj disigas sin por eterne de la mondo kaj de gxiaj sentoj. Se
virinoj tion cxi faras, ili akceptas la nomon, kiu estas al mi
tiel kara en vi, kaj nomas sin fratinoj. Sed ekzistas ankaux
fratinoj, Grace, kiuj sin movas sub la libera cxielo de Dio kaj
en la viva amaso da homoj, kie ili penas, kiom ili povas, alporti
benon kaj fari bonon; kaj kun koro ankoraux fresxa kaj juna kaj
ankoraux akceptemaj por felicxo ili povas diri: la batalo longe
pasis, la venko longe estas akirita. Kaj tia fratino mi estas!
Cxu vi min nun komprenas?"

Cxiam ankoraux la fratino rigide rigardadis Marionon kaj ne
respondis.

"Ho, Grace, amata Grace," diris Marion kaj ankoraux pli kore
alpremis sin al la brusto, de kiu sxi tiel longe estis disigita,
"se vi ne estus felicxa, kiel edzino kaj patrino, se mi ne trovus
tie cxi malgrandan samnomulinon, se Alfred, mia kara frato, ne
estus via amanta edzo, kiel do mi tiam trovus la felicxon, kiu
nun apartenas al mi! Kiel mi tiun cxi domon forlasis, tiel mi
revenas. Mia koro konis nenian alian amon, mia mano cxiam
ankoraux estas libera, mi cxiam ankoraux estas via virga fratino,
ne edzinigita, ne promesita; via malnova amanta Marion, en kies
koro vi sola logxas, sen konkurantoj, Grace!"

Sxi nun sxin komprenis. La strecxo de sxia vizagxo malgrandigxis;
sxia tusxiteco sin elrompis per lauxta plorado; kaj kun larmoj
sxi falis al sia fratino sur la kolon kaj karesadis sxin kiel
infanon.

Kiam ili denove iom trankviligxis, ili vidis apud si la doktoron
kaj la onklinon Martha, lian fratinon, kaj Alfredon.

"Tio cxi estas por mi malbona tago," diris la onklino Martha,
ridetante tra larmoj, kiam sxi cxirkauxprenis siajn nevinojn;
"cxar dum mi Vin cxiujn faris felicxaj, mi perdas amatan filinon;
kaj kion Vi povas al mi doni por mia Marion?"

"Konvertitan fraton," diris la doktoro.

"Tio cxi," respondis onklino Martha, "estas almenaux io en tia
malsagxa farso, kiel --"

"Mi petas vin," diris la doktoro penteme.

"Nu, mi gxin akceptas," respondis la onklino. "Sed mi efektive
multe perdas en tio cxi. Mi ne scias, kio el mi farigxos sen mia
Marion, post tio, ke ni seson da jaroj vivis kune."

"Vi devos logxigxi cxe mi," diris la doktoro. "Ni certe pli ne
malpacados."

"Aux edzinigxi, onklino," konsilis Alfred.

"Mi efektive pensas," respondis la maljuna sinjorino, "ke estus
ne malbone, se mi jxetus okulon sur Michaelon Warden, kiu, oni
diras, rev