ngajxoj kaj apartajxoj je homoj, kies interna indo, se ni pli
profunde volus rigardi, devus nin igi rugxigxi antaux ili!

Sinjoro Britain kun plezuro pensadis pri la grandanimeco, kun kiu
li edzigxis je Clemency. Sxi estis por li eterna atesto de lia
bona koro, kaj li sentis, ke sxia bonegeco estas nur jesigo de la
malnova sentenco, ke la virto sin mem rekompencas.

Li algluis la folion, kaj la kvitancojn pri la negocoj de la
hodiauxa tago li ensxlosis en la sxrankon de la drinkejo -- cxiam
ridante por si pri sxia lerteco en negocoj -- kiam sxi revenis
kun la sciigo, ke la ambaux sinjoretoj Britain sub la observado
de Betsy ludas en la kalesxejo kaj la malgranda Clemency dormas
"kiel angxelo." Nun li ankaux sidigxis al la teo, kiu en atendo
de sxia veno staris sur malgranda tablo. Gxi estis bela malgranda
bufedo kun la ordinara ornamo de boteloj kaj glasoj kaj kun
solida horlogxo, kiu iris bone laux la minuto, (estis duono de la
sesa horo); cxiu objekto staris sur sia deca loko kaj estis plej
perfekte brile purigita kaj polurigita.

"La unuan fojon mi hodiaux povas trankvile sidi," diris sinjorino
Britain kaj profunde ekspiris, kvazaux sxi nun sidos jam la tutan
vesperon; sed sxi tamen baldaux ree sin levis, por enversxi teon
al sia edzo kaj trancxi panon kun butero. "Kiel tiu cxi folio
rememorigas min pri tempoj malnovaj!"

"Jes, jes!" diris sinjoro Britain, prenante sian pladeton kiel
ostron kaj sorbante gxin en tia sama maniero.

"Tiu cxi sama sinjoro Michael Warden," diris Clemency meditante,
"faris min perdi mian malnovan oficon."

"Kaj alportis al vi edzon," diris sinjoro Britain.

"Nu jes," respondis Clemency, "kaj por tio cxi mi volas lin
ankaux danki."

"La homo estas sklavo de la kutimo," diris sinjoro Britain kaj
rigardis sxin trans tiu pladeto. "Mi kutimis je vi kaj vidis, ke
mi sen vi ne bone min sentos. Ha, ha! Kiu tion cxi pensus!"

"Jes, efektive!" ekkriis Clemency. "Tio cxi estis tre bone de via
flanko, Ben."

"Ne, ne, ne," respondis Ben kun memkonscia modesteco. "Ne estas
inde paroli pri tiu cxi bagatelo."

"Ho jes, Ben," diris lia edzino kun koreco; "mi forte tion cxi
sxatas kaj estas al vi tre danka. Ha!" -- sxi denove rigardis la
folion -- "kiam oni sciigxis, ke sxi forkuris kaj estas ekster
dangxero, la aminda knabino, tiam mi ne povis min deteni -- pro
sxi kaj pro la fratino kaj la patro -- diri kion mi sciis, ne
vere?"

"Jes, vi gxin rakontis," rimarkis sxia edzo.

"Kaj doktoro