n hun tsinkelend zilverspel en
schervelden langs de gladde tellooren met wrijvende geluiden. Sebastiaan
boog zich over tafel en zijne linkerhand deed al wuivend een stil
gebaar:

--Laat juffrouw Bella maar bedaren--ze krijgt wel wat praats, als ze mij
hierom genegen is.

--Een beetje soep nog? vroeg mevrouw Devleeschhouwer.

--Wel ja, wel ja, zei Albien.

Goedele at langzaam en was precies zoo heinde en verre met hare
gedachten. Ze keek altemets naar een schitterende lichtvlek op den
spiegel, en bleef er dan staren, alsof ze geerne zich geleidelijk liet
wegvaren in gaande gepeinzen. Sebastiaan keerde zijne oogen naar heur.
Ze voelde meteen den toets zijner blikken en was seffens verlegen, even
glimlachend om vriendelijk te zijn. Hij werd ook hare verwijderingen
gewaar en fluisterde haar af en toe een onbeduidend woord toe, bij
manier van haar terug te roepen, haar bij te houden, dichterbij.

--Waaraan denkt ge?

--Aan niets, mijn vriend....

--Goedele is nooit zonder gedachten.

--Ik bekeek die bloemen....

Hij vond nu ook die bloemen leelijk, monsterachtig. Goedele lachte,
omdat hij zelve ze besteld had. Hij bleef bij zijne meening, dat het
afgrijselijke wangedrochten leken, en dan, al waren ze in waarheid
schoone....

--Ze zijn ondankbaar, zei hij, als ze u wegrukken van mij.

Mevrouw Devleeschhouwer, die naast mijnheer Wilder zat, was druk bezig
met hem over zuinigheid en gulzigheid. Dat was gekomen naar aanleiding
van Alfred's ongemakkelijke doening. Alfred at met ongemeene
schuchterheid, al langetandend en muilkens makend. Aldoor loerde hij
naar Goedele en bouwde in zijn geest romantische toestanden, waar hij
den held en zij de heldinne was, en moeder moest hem stootjes geven om
hem te doen eten.

--Hij eet zoo weinig t'onzent ook, zeide ze aan mijnheer Wilder.

--De jongens moeten eten om groot te worden, was 't idee van Albien.

Mevrouw Devleeschhouwer gaf hem gelijk, maar ze had toch liever een
zoon, die zuinig was, dan een doorvreter met gulzige manieren, die alles
verslinden kon en daar op een ende zou te zweeten zitten lijk een
trampeerd, en geweld te doen om niet onpasselijk te worden.

--En als de examentijd er komt, weten de kinderen zoo vreeslijk van dat
folterend surmenage.... Lust gij nog een beetje spruitjes of wat
vleesch, mijnheer Wilder?

--Wel ja--wel ja....

Alfred zette zich te blozen, omdat moeder hem met dat woord "kinderen"
zoo kleineeren wou. Hij zag noesch op naar Goed