debatur, medie artatis robore
praeditus, alteri puerilis inerat habitudo. Beatissimus autem pater,
niveam capite canitiem praeferens, baculum vero manu, ita jacentem
allocutus est adversarium: "Quid, inquiens, te, Rainalde, offendi,
quod me meosque a propriis perturbas sedibus? sed mihi deinceps curae
erit, et te ab incoeptis inhibere, et famulis Christi, ossibus quoque
una meis, optatam quietem reformare." His dictis, ligno, quod manu
gerebat, incurvo caput jam expergefacti regis contingens,
praenuntiavit terminum ejus vitae in proximo adfuturum, sicque
recessit. Turbatus hac visione Rainaldus, satellites magna ad
auxiliandum sibi voce inclamat. Quibus accurrentibus et quid pateretur
percunctantibus: "Quidam, inquit, monachus, non alter, ut aestimo,
quam ille hujus tutor loci senex Benedictus, baculo verticem tangens
meum, mortem minitando, dolorem mihi ingessit ingentem." Jubet
confestim cunctos pervasa domicilia deserere, nativumque solum
repetere, cum quibus ipse profectus, ut patriam attigit, crebro
debilitatus cruciatu vita discessit; tantaque, subito moriente eo,
ventorum procella inhorruit, ut non solum culmina tectorum, verum
etiam eminentium subrueret moles arborum; captivorum vincula soluta;
equi seu reliqua jumenta infra duodecim et eo amplius milliaria a
Rothomagensi urbe ad pastum deducta, disruptis compedibus, in diversa
fugerunt. Corporis ejus tumulo pyramidem superaedificatam validissimo
accepimus terrae motu subversam, ac ejus cadaver tellurem a suo
rejecisse sinu; quod culeo cum lapidum mole insutum in Sequanam est
demersum, quandoquidem humo non poterat contineri tectum. Hoc interitu
memoria nefandi abolita fuisset hominis, ni vetustas Floriacensium
incolarum, curiosa futurorum, marmoream ejus capitis fingere
curavisset effigiem, quae nunc in ultima parte parietis ecclesiae
sanctae Dei genitricis Mariae ac famuli ejus Benedicti, septentrionem
versus, inserta perspicitur, quatenus et praesentes et secuturi omnes
agnoscerent, interventu eorumdem sanctorum, omnipotens Deus qualem
quantamque exercuerit in suis adversariis vindictae severitatem. Adeo
denique haec ultio Nortmannicam in posterum perterrefecit temeritatem,
ut prae caeteris Galliae sanctis beatissimum revereantur patrem
nostrum Benedictum."]

[Footnote 141: Voy. la note precedente, _in fine_, et Rocher, _Hist.
de l'abbaye de Saint-Benoit-sur-Loire_ (Orleans, 1865, in-8), p. 108
et 499.]

[Footnote 142: Flod., _Ann._, a. 925.]

[Footnote