qui nesciat te
pridie Kalendas Ianuarias Lepido et Tullo consulibus stetisse in comitio
cum telo, manum consulum et principum civitatis interficiendorum causa
paravisse, sceleri ac furori tuo non mentem aliquam aut timorem tuum sed
fortunam populi Romani obstitisse? Ac iam illa omitto (neque enim sunt
aut obscura aut non multa commissa postea); quotiens tu me designatum,
quotiens consulem interficere conatus es! quot ego tuas petitiones ita
coniectas, ut vitari posse non viderentur, parva quadam declinatione et,
ut aiunt, corpore effugi! nihil [agis, nihil] adsequeris [, nihil moliris]
neque tamen conari ac velle desistis. Quotiens tibi iam extorta est ista
sica de manibus, quotiens [vero] excidit casu aliquo et elapsa est! [tamen
ea carere diutius non potes] quae quidem quibus abs te initiata sacris ac
devota sit, nescio, quod eam necesse putas esse in consulis corpore
defigere. Nunc vero quae tua est ista vita? Sic enim iam tecum loquar,
non ut odio permotus esse videar, quo debeo, sed ut misericordia, quae
tibi nulla debetur. Venisti paulo ante in senatum. Quis te ex hac tanta
frequentia totque tuis amicis ac necessariis salutavit? Si hoc post
hominum memoriam contigit nemini, vocis expectas contumeliam, cum sis
gravissimo iudicio taciturnitatis oppressus? Quid, quod adventu tuo ista
subsellia vacuefacta sunt, quod omnes consulares, qui tibi persaepe ad
caedem constituti fuerunt, simul atque adsedisti, partem istam
subselliorum nudam atque inanem reliquerunt, quo tandem animo [hoc] tibi
ferundum putas? Servi mehercule mei si me isto pacto metuerent, ut te
metuunt omnes cives tui, domum meam relinquendam putarem; tu tibi urbem
non arbitraris? et, si me meis civibus iniuria suspectum tam graviter
atque offensum viderem, carere me aspectu civium quam infestis omnium
oculis conspici mallem; tu cum conscientia scelerum tuorum agnoscas odium
omnium iustum et iam diu tibi debitum, dubitas, quorum mentes sensusque
volneras, eorum aspectum praesentiamque vitare? Si te parentes timerent
atque odissent tui neque eos ulla ratione placare posses, ut opinor, ab
eorum oculis aliquo concederes. Nunc te patria, quae communis est parens
omnium nostrum, odit ac metuit et iam diu nihil te iudicat nisi de
parricidio suo cogitare; huius tu neque auctoritatem verebere nec iudicium
sequere nec vim pertimesces? Quae tecum, Catilina, sic agit et quodam
modo tacita loquitur: `Nullum iam aliquot annis facinus exstitit nisi per
te,