sima, sed etiam illi equites Romani, honestissimi atque optimi viri,
ceterique fortissimi cives, qui circumstant senatum, quorum tu et
frequentiam videre et studia perspicere et voces paulo ante exaudire
potuisti. Quorum ego vix abs te iam diu manus ac tela contineo, eosdem
facile adducam, ut te haec, quae vastare iam pridem studes, relinquentem
usque ad portas prosequantur.

Quamquam quid loquor? te ut ulla res frangat, tu ut umquam te
corrigas, tu ut ullam fugam meditere, tu ut ullum exilium cogites? Utinam
tibi istam mentem di inmortales duint! tametsi video, si mea voce
perterritus ire in exilium animum induxeris quanta tempestas invidiae
nobis, si minus in praesens tempus recenti memoria scelerum tuorum, at in
posteritatem impendeat. Sed est tanti, dum modo ista sit privata
calamitas et a rei publicae periculis seiungatur. Sed tu ut vitiis tuis
commoveare, ut legum poenas pertimescas, ut temporibus rei publicae cedas,
non est postulandum. Neque enim is es, Catilina, ut te aut pudor umquam a
turpitudine aut metus a periculo aut ratio a furore revocarit. Quam ob
rem, ut saepe iam dixi, proficiscere ac, si mihi inimico, ut praedicas,
tuo conflare vis invidiam, recta perge in exilium; vix feram sermones
hominum, si id feceris, vix molem istius invidiae, si in exilium iussu
consulis ieris, sustinebo. Sin autem servire meae laudi et gloriae mavis,
egredere cum inportuna sceleratorum manu, confer te ad Manlium, concita
perditos cives, secerne te a bonis, infer patriae bellum, exsulta impio
latrocinio, ut a me non eiectus ad alienos, sed invitatus ad tuos isse
videaris. Quamquam quid ego te invitem, a quo iam sciam esse praemissos,
qui tibi ad Forum Aurelium praestolarentur armati, cui iam sciam pactam et
constitutam cum Manlio diem, a quo etiam aquilam illam argenteam, quam
tibi ac tuis omnibus confido perniciosam ac funestam futuram, cui domi
tuae sacrarium [scelerum tuorum] constitutum fuit, sciam esse praemissam?
Tu ut illa carere diutius possis, quam venerari ad caedem proficiscens
solebas, a cuius altaribus saepe istam impiam dexteram ad necem civium
transtulisti? Ibis tandem aliquando, quo te iam pridem ista tua cupiditas
effrenata ac furiosa rapiebat; neque enim tibi haec res adfert dolorem,
sed quandam incredibilem voluptatem. Ad hanc te amentiam natura peperit,
voluntas exercuit, fortuna servavit. Numquam tu non modo otium, sed ne
bellum quidem nisi nefarium concupisti. Nactus es ex perditis atque ab