zich op den gewonen afstand.

In elk geval, een ding zou hij nooit vergeten: de opoffering van
Fogg om hem uit de handen der Sioux te redden. Daarvoor had Fogg
zijn leven en zijn fortuin op het spel gezet. Dat zou zijn knecht
zich ten eeuwigen dage herinneren.

Terwijl ieder aan zijne eigene gedachten den vrijen loop liet, schoof
de slede met onbeschrijfelijke snelheid over de sneeuwvelden. Als zij
creeks of stroomen van de Littleblue-rivier passeerde, bemerkte men
het niet eens. De velden en rivieren toch waren allen met een wit
kleed bedekt. De vlakte overal even kaal. Het gedeelte tusschen de
Union-Pacific-road en den zijtak, die Kearney met Sint Joze verbindt,
vormde een groot onbewoond eiland. Geen dorp noch station, zelfs
geen fort was er te bekennen. Van tijd tot tijd snelde men als een
bliksemstraal een grijnzenden boom voorbij, waarvan de witte stam
samenkromp onder de stormvlagen. Somtijds zag men gansche zwermen
wilde vogels gelijktijdig opstijgen. Dan weder waren het de wolven
uit de prairien, mager en uitgehongerd, die, door hun onduldbaren
honger voortgedreven, in dichte drommen opdaagden en in snelheid
wedijverden met de slede. Passepartout greep dan zijn revolver, gereed
om op den eersten, die binnen zijn bereik kwam, vuur te geven. Zoo
op dat oogenblik aan de slede eenig ongeluk overkomen ware, zouden
de reizigers zeker door deze verscheurende dieren zijn aangevallen en
wat dan hun lot zou zijn geweest ware moeielijk te voorzien. Maar de
slede hield zich goed; zij bleven de wolven vooruit en weldra hoorde
men hun gehuil slechts op verwijderden afstand.

Tegen den middag herkende Mudge aan eenige bepaalde punten dat hij de
Platte-rivier passeerde. Hij zeide niets, maar voor zich zelven was
hij zeker dat hij twintig mijlen verder het station Omaha zou hebben
bereikt. En inderdaad het was nog geen een uur, toen de bekwame gids
het roer los liet en de zeilen reefde, terwijl de slede door haar
eigen vaart voortgedreven nog een halve mijl haar weg vervolgde
zonder behulp der zeilen. Eindelijk stond zij stil. Mudge wees op
eenige besneeuwde daken en zeide:

"Wij zijn er."

Werkelijk was men aangekomen aan dit station, dat dagelijks door
vele treinen met het oostelijk gedeelte der Vereenigde Staten in
gemeenschap is.

Passepartout en Fix sprongen op den grond en schudden hunne verstijfde
ledematen. Zij hielpen Fogg en Aouda ook de slede uitstijgen. Fogg
rekende zeer edelmoedig met Mudge af; Passepartout