anjono abrupte turnigxis maldekstren, sed dekstre alia
brancxo disetendigxis malpli devie de la gxenerala direkto, tiel, ke
gxi pli aspektis kiel la cxefa kanjono ol la maldekstra brancxo. La
sagotoj estis nun ne pli ol ducent kvindek jardojn malantaux ni, kaj
mi vidis, ke estus senespere provi eskapi alie ol per ruzajxo. Estis
malgranda eblo savi Gak kaj Perry, kaj kiam mi atingis la
disbrancxigxon de la kanjono, mi riskis gxin.

Haltante tie, mi atendis, gxis la plej antauxa sagoto kuris en mian
vidkampon. Gak kaj Perry jam malaperis cxirkaux angulo en la
maldekstra kanjono, kaj kiam la sovagxa krio de la sagoto anoncis, ke
li min vidis, mi turnigxis kaj ekkuris laux la dekstra brancxo. Mia
ruzo sukcesis, kaj la tuta bando de homcxasantoj impete postkuris min
en unu kanjonon, dum Gak portis Perry ekster dangxeron laux la alia.

Kurado neniam estis mia plej bona atleta kapablo, kaj nun, kiam mia
vivo mem dependis je rapidega kurado, mi ne povas diri, ke mi kuris
pli bone ol tiam, kiam mia acxa bazkurado[18] elvokis sur min el la
spektantaro la rauxkajn kaj riprocxajn kriojn "glacicxaro" kaj "Voku
taksion!".

La sagotoj rapide proksimigxis al mi. Precipe dangxera estis unu, pli
rapida ol siaj kolegoj, kiu estis timinde proksima. La kanjono
farigxis nura rokoza fendo, krude altigxanta je kruta deklivo al kio
sxajnis pasejo inter du ambauxflankaj montopintoj. Kio kusxis
aliaflanke, mi ecx ne povis diveni--eble apika krutajxo de centoj da
futoj en la valon sur la alia flanko. Cxu eble mi kuris en
senelirejon?

Konstatinte, ke mi ne povus esperi antauxkuri la sagotojn gxis la
supro de la kanjono, mi decidis riski cxion je klopodo haltigi ilin
provizore, kaj tiucele mi deprenis mian krude faritan arkon kaj
eltiris sagon el la fela sagujo, kiu pendis malantaux mia sxultro.
Dum mi per la dekstra mano almetis la sagon, mi haltis kaj pivote
turnigxis al la goriloviro.

En la mondo de mia naskigxo mi neniam manipulis sagon, sed ekde nia
fugxo el Futra mi provizis al la grupo malgrandajn cxasajxojn per
miaj sagoj, kaj tiel, pro neceso, mi ekhavis ne malbonan celkapablon.
Dum nia fugxado el Futra, mi resxnuris mian pafarkon per peco de
fortika intesto prenita el grandega tigro, kiun Gak kaj mi
maltrankviligis kaj fine mortigis per sagoj, lanco kaj glavo. La
malmola ligno de la arko estis ekstreme forta, kaj tio, kune kun la
fortikeco kaj elasteco de mia nova sxnuro, donis al mi neordinaran
fidon je mia armilo.

Neniam mi b