olis.

"Kial vi ne ne faris cxi tion komence, David? Tion mi longe atendis."

"Kion?" mi kriis. "Vi diris, ke vi malamas min!"

"Cxu vi atendis, ke mi kuros en viajn brakojn kaj diros, ke mi amas
vin, antaux ol mi sciis, ke vi amas min?" sxi demandis.

"Sed konstante mi diris al vi, ke mi amas vin," mi diris.

"La amo parolas per faroj," sxi replikis. "Vi ja povus paroligi vian
busxon lauxplacxe, sed nun, kiam vi jxus venis kaj prenis min en
viajn brakojn, via koro parolis al mia en la lingvo, kiun komprenas
la virina koro. Kia komikulo vi estas, David."

"Do vi tute ne malamis min, Dian?" mi demandis.

"Mi cxiam amis vin," sxi flustris, "de la unua momento, kiam mi
ekvidis vin, kvankam mi ne sciis tion, gxis kiam vi forbatis Hugxan
la Ruzulon kaj tiam rifuzis min."

"Sed mi ne rifuzis vin, karulino," mi kriis. "Mi ne konis viajn
kutimojn--mi dubas, cxu ecx nun mi konas ilin. Sxajnas nekredeble, ke
vi povus tiom insulti min, dum vi amis min dum la tuta tempo."

"Vi povus esti sciinta," sxi diris, "kiam mi ne forkuris de vi, ke mi
ne pro malamo restis katenita al vi. Kiam vi batalis kun Jubal, mi
povus kuri al la rando de la arbaro, kaj sciigxinte pri la rezulto de
la batalo, tre facile mi povus eviti vin kaj reveni al mia propra
popolo."

"Sed la fratoj--kaj kuzoj--de Jubal," mi memorigis al sxi, "kio pri
ili?"

Sxi ridetis kaj kasxis sian vizagxon cxe mia sxultro.

"Mi devis diri al vi _ion_, David," sxi flustris. "Mi devis havi
_ian_ pretekston por resti apud vi."

"Vi pekulino!" mi kriis. "Kaj vi kauxzis al mi tiom da angoro pro
nenio!"

"Mi suferis ecx pli," sxi respondis simple, "cxar mi kredis, ke vi ne
amas min, kaj _mi_ estas senpova. Mi ne povis veni al vi por postuli,
ke vi reciproku mian amon, kiel vi jxus faris al mi. Kiam vi jxus
foriris, mia tuta espero foriris kun vi. Mi estis senkonsola,
terurigita, malgxojega, kaj mia koro sxirigxis. Mi ploris, kaj tion
mi ne antauxe faris de post la morto de mia patrino," kaj nun mi
vidis, ke estis malsekeco de larmoj cxirkaux sxiaj okuloj. Mi mem
preskaux ekploris, kiam mi pripensis cxion, kion tiu kompatindulino
trasuferis. Senpatrina kaj senprotekta; cxasata trans sovagxa,
pratempa mondo de tiu fiaspekta viracxo; elmetita al la atakoj de la
sennombraj timindaj enlogxantoj de gxiaj montoj, ebenajxoj kaj
gxangaloj--estis miraklo, ke sxi ecx travivis cxion cxi.

Al mi, gxi estis revelacio pri la aferoj, kiujn miaj prauloj
travivis, por ke la homaro