on kiujn mi malakceptis. Mi farigxis bonvola viktimo de
iliaj sxercoj. Tio pligrandigis mian popularecon. Mi farigxis favorato.

Baldaux mi trovis soldaton al kiu mankis dikfingro. Kian gxojon tio
havigis al mi! Kaj kiam mi ekcertis ke nur li, el cxiuj kompanianoj
siaj, perdis dikfingron, malaperis mia lasta dubo. Mi _certegis_ suresti
la gxustan spurvojon. La viro nomigxis Krugero. Li estis Germano. Estis
naux Germanoj en la kompanio. Mi kontrolgvatadis por ekscii kiuj estas
liaj intimuloj, sed lauxsxajne li havis neniajn apartajn amikojn.
Tamen intimulo lia estis mi kaj mi prizorgis kreskigi la rilaton.
Kelkfoje mi tiel sopiris al vengxo ke mi apenaux sukcesis malhelpi min
surgenuigxi antaux li kaj petegi ke li fingremontru la viron mortigintan
miajn edzinon kaj infanon sed mi ekscipovis bridi al mi la langon. Mi
atendadis pacience kaj dauxre sortodivenis, lauxokaze.

Mia aparataro estis simpla: iom da rugxa farbo kaj peceto da blanka
papero. Mi farbis la malsupron de la klienta dikfingro, faris surpaperan
premajxon de gxi, gxin studadis dum la nokto kaj sciigis lian sorton
al li la sekvintan tagon. Kiun ideon mi nutris, efektivigante tian
sensencajxon? Jen gxi estis. Kiam mi estis knabo mi konis maljunan
Francon estintan provoso dum tridek jaroj kaj li diris al mi ke cxiu
homo havas unu trajton kiu neniam sxangxigxas ekde la lulilo gxis la
tombo: la linioj sur la malsupra flanko de la dikfingro. Kaj li diris ke
tiuj linioj neniam nepre samaspektas cxe iu ajn homparo. Nuntagare ni
fotas la novan krimulon kaj pendas lian bildon en la Kanajlo-Galerio por
estonta referenco. Sed tiu Franco, dum sia aktiva laborkariero, kutimis
fari premajxon pri la dikfingra malsuprajxo de nova malliberulo kaj gxin
staplis por ebla estonta uzado. Li diris cxiam ke bildoj senvaloras
cxar eventualaj kamuflovestajxoj povas ilin senutiligi. "La dikfingro
estas la ununura certajxo," li diris. "Gxi ne kamuflovesteblas." Kaj
li kutimis pravigi sian teorion helpe de miaj amikoj kaj konatoj. Tio
sukcesis cxiam.

Mi dauxre sortodivenis. Cxiun nokton mi min izoligis, en nepra soleco,
kaj pristudis sub lupeo la dikfingrajn premajxojn de la tago. Vi imagu
la vorantan avidon per kiu mi okulkontrolegis tiujn labirintajn rugxajn
spiralojn, tenante apude tiun dokumenton surportantan la dekstramanajn
dik- kaj alifingrajn premajxojn de tiu nekonata murdinto, presitajn
per la plej kara sango--por mi--iam defaligita sur cxi tiu tero! Kaj
foje kaj refoje nec