esis al mi ripeti la saman malnovan senkuragxigan
rimarkon: "Cxu _neniam_ samaspektos ili?"

Sed finfine alvenis mia rekompenco. Gxi estis la dikfingra premajxo de
la kvardektria viro de Kompanio C partopreninta en mia eksperimento:
Soldato Franzo Adlero. Unu horon antauxe mi sciis nek la nomon nek la
vocxon nek la figuron nek la vizagxon nek la naciecon de la murdinto.
Sed nun mi sciis cxiujn tiujn detalojn. Mi opiniis rajti certi pri la
afero. La ripetitaj demonstradoj de la Franco estis mia rajtigilo. Tamen
restis rimedo por cxion _nepre_ certigi. Mi disponis pri premajxo de la
maldekstra dikfingro de Krugero. En la mateno mi flankenapartigis lin
dum lia maldejxorado. Kiam ni staris ekster la vid- kaj auxdkampo de
eblaj atestontoj mi diris en impona maniero:

"Parto de via sorto estas tiel serioza ke mi jugxis esti pli bone ne
malkovri gxin al vi okaze de publika kunveno. Vi kaj cetera viro, kies
sorton mi pristudis hierauxnokte--Soldato Adlero--murdis virinon kaj
infanon. Oni vin spuras. Antaux ol forpasos kvin tagoj oni murdos vin
ambaux."

Li falis surgenuen, timigite gxis frenezio. Kaj dum kvin minutoj li ade
elversxis la saman litanion, kiel demenculo, kaj en tiu sama duonplora
maniero restinta unu el miaj memorajxoj pri tiu murdonokto en mia
cxambreto:

"Mi ne faris tion. Laux mia animo, tion mi ne faris. Kaj mi strebis
malhelpi ke _li_ faru tion. Tiel mi agis, Dio estu mia atestanto. Li
faris tion solapersone."

Jen estis cxio kion mi volis. Kaj mi klopodis min senigi je la stultulo.
Sed ne, li alkrocxigxis al mi, petegante ke mi lin protektu kontraux la
murdinto. Li diris:

"Mi havas monon. Dek mil dolarojn. En kasxejo. La fruktajxo de sxtelado
kaj rabado. Savu min. Diru al mi kion fari kaj gxi estos al vi, cxiu
cendo. Du trionoj el gxi apartenas al mia kuzo, Adlero, sed vi rajtas
alpreni gxin entute. Ni kasxis gxin kiam ni alvenis cxi tien komence.
Sed mi rekasxis gxin hieraux en nova loko kaj ne diris tion al li. Mi
intencis dizerti kaj gxin forpreni entute. Gxi estas oro kaj tro peza
por manporti kiam oni kuras kaj evitas. Sed virino kiu jam transiris
la riveron antaux du tagoj por pretigi mian vojon postsekvos min kun
la mono. Kaj se mi ne havus la sxancon priskribi la kasxejon al sxi,
mi intencis ruzdoni mian argxentan posxhorlogxon en sxian manon aux
transsendi gxin al sxi kaj sxi komprenus la aferon. Estas paperpeco en
la malantauxajxo de la ujo kiu cxion rakontas. Jen, prenu la horlogxon
kaj d