tinentan sintrudon de la juro. Legxoj kaj la pendumilo ne
povus kontrauxpagi la sxuldoprezon kiun mi rajtis ricevi. La juro lasu
sentime al mi la tiurilatan respondecon. Mi malkovrus la sxuldanton kaj
kolektus la sxuldon. Kiel efektivigi tion, cxu vi diras? Kiel efektivigi
tion kaj tiom ekcerti pri gxi se mi neniam vidis la vizagxojn de la
sxtelistoj nek auxdis iliajn kutimajn vocxojn nek konceptis ununuran
ideon pri kiuj ili povus esti? Malgraux tio tamen mi estis jes ja
certa--ege certa, ege memfida. Mi disponis indicon--indicon kiun vi
taksintus senvalora--indicon kiu ne multe helpintus ecx detektivon pro
tio ke mankus al li la sekreto pri kiel gxin apliki. Mi parolos pri tio
baldaux. Vi vidos. Ni dauxrigu nun, konsiderante la aferon en tauxga
ordo. Por komenci estis cirkonstanco kiu disponigis al mi precizdirektan
vidpunkton. Tiuj du rabistoj estis klarsxajne soldatoj trompvestitaj
kiel vagabondoj, kaj ne novvenitaj al milita servado sed spertaj pri
gxi--konstantuloj, eble. Ili ne akiris siajn soldatajn sintenon,
gestojn, starpozojn en unu tago, nek en unu monato, nek en unu jaro.
Tiel mi opiniis, sed nenion diris. Kaj unu el ili diris, "La vocxo de la
kapitano, per Dio!"--la viro mem kiun mi deziris senvivigi. Du mejlojn
for tendumis pluraj regimentoj kaj du kompanioj de Usona kavalerio.
Kiam mi eksciis ke Kapitano Blakelio de Kompanio C preterpasis nin
dum la nokto kun eskorto, mi diris nenion sed decidigxis sercxi mian
viron en tiu kompanio. Dum diversaj konversacioj studeme kaj obstine mi
priskribis la rabistojn kiel vagabondojn, kampadejo-parazitulojn. Kaj
inter tiu socia klaso miaj kunkonversaciintoj sercxis vane, cxar nur mi
suspektis la soldatojn.

Laborante pacience dumnokte en mia afliktita hejmo, mi fabrikis
kamuflajxon por mi el diversaj vestajxpecoj kaj -eroj. En la plej
proksima vilagxo mi acxetis paron da bluaj sxirmvitroj. Post kelke da
tempo, kiam la milita kampadejo disigxis kaj Kompanio-C-on oni forsendis
cent mejlojn norden, al Napoleono, mi kasxis mian etan monprovizon
en mia pantalonzono kaj efektivigis mian foriron dum la nokto. Kiam
Kompanio C atingis Napoleonon mi estis jam tie. Jes, mi estis tie--kun
nova metio: sortodivenisto. Dezirante sxajni egalpartia, mi amikigxis
kaj divenis sortojn inter cxiuj kompanioj tie garnizonigitaj. Tamen mi
atentis plejparte pri Kompanio C. Mi min komplezemigis senlime inter
tiuj apartaj viroj. Ili petis de mi nenian komplezon, starigis antaux
mi nenian minac