men, -- ke vi tiel grandanime
povis turni la sxajnon kontraux vin mem kaj forvojagxi --

JOHAN TONNESEN
Neniuj skrupuloj, kara Karsten. Ni ja samopiniis, ke tiel estu;
savenda vi ja estis, kaj vi ja estis mia amiko. Nu, pri tiu amikeco
mi fieris! Cxi tie mi penegis kiel hejmasidulo; kaj jen vi revenas,
eleganta kaj nobla, de via granda vojagxo eksterlanden; vizitis
Londonon kaj Parizon. Kaj vi elektas min via amiko, kvankam mi estis
kvar jarojn pli juna ol vi; -- nu, tio do estis cxar vi amindumis al
Betty; _nun_ mi ja komprenas. Sed ho, kiel fiera mi estis pro tio!
Kaj kiu ne estus? Kiu ne volonte oferus sin por vi; precipe kiam nur
temis pri ne pli ol monat-dauxra urba klacxado, kaj ke oni tuj povis
forkuri en la vastan mondon.

KONSULO BERNICK
Hm, mia kara Johan, mi sincere diru al vi, ke tiu historio ankoraux
ne estas tute forgesita.

JOHAN TONNESEN
Cxu ne? Nu, kiel tio koncernas min, kiam mi sidas tie transe sur mia
bieno --

KONSULO BERNICK
Vi do revojagxos?

JOHAN TONNESEN
Kompreneble.

KONSULO BERNICK
Sed tamen ne tiel frue, mi esperas?

JOHAN TONNESEN
Kiel eble plej frue. Estis ja nur por kontentigi al Lona, ke mi
akompanis sxin cxi tien.

KONSULO BERNICK
Nu? Kiel do?

JOHAN TONNESEN
Jes, vidu, Lona ne plu estas juna, kaj lastatempe la sopiro al la
hejmo komencis sorcxi kaj tiri sxin; sed sxi neniam volis konfesi
tion; (ridetas) kiel kuragxus sxi postlasi min, facilanimulon, min,
kiu jam en la agxo de dek naux eniris en --

KONSULO BERNICK
Kaj sekve?

JOHAN TONNESEN
Nu, Karsten, nun mi faros konfeson, pri kiu mi hontas.

KONSULO BERNICK
Vi do ne konfesis al sxi la konekson?

JOHAN TONNESEN
Jes. Ne estis gxuste de mi, sed mi ne povis alion fari. Vi ne povas
imagi al vi, kio Lona estis por mi. Vi neniam toleris sxin; sed por
mi sxi estis kvazaux patrino. En la unuaj jaroj, kiam estis pene por
ni tie transe, -- ho! kiel sxi laboris! Kaj kiam mi estis malsana dum
longa tempo, kaj nenion enspezis, kaj ne povis protesti, sxi komencis
kanti kanzonojn en la kafejoj, -- prezenti prelegojn, pri kiuj la
homoj sxercadis; kaj sxi ankaux verkis libron, pri kiu sxi poste kaj
ridis kaj ploris, -- cxion por subteni la vivon en mi. Cxu mi do
povus rigardi, ke sxi, cxi tiun vintron marasmigxu, _sxi_, kiu
penegadis por mi? Ne, tion mi ne povis, Karsten. Kaj jen mi diris:
Vojagxu vi, Lona; ne timu pro _mi_; mi ne estas nepripensema, kiel vi
pensas. Kaj jen -- jen sxi sciigxis.

KONSULO BERNICK
Kiel s