deze zonen der woestijn hier doen, dan plat op
den grond gaan liggen, hunne lichamen met zand en steenen bedekken,
en zoo te wachten tot de avond was gevallen?

Maar zoodra het duister was geworden, slopen zij naar het slagveld,
gingen zwijgend tusschen de slapende soldaten door, skalpeerden
de dooden en de stervenden, en keerden met hunne afschuwelijke
zegeteekenen naar het kamp terug. Dit was de eenige maal, dat de
Indianen voor het behoud hunner negerslaven streden.

Den volgenden morgen, toen men zich gereed maakte de gesneuvelden te
begraven, kwam de schennis aan de lijken gepleegd aan het licht: en uit
de beide amerikaansche legers ging een kreet van afgrijzen en protest
op tegen het gebruik van deze barbaren. Curtis zond een boodschap naar
Van Dorn, en de zuidelijke generaal was, ter voorkoming van bloedige
weerwraak, genoodzaakt, zijn roode hulptroepen naar huis te zenden.

Pike verloor zijn gegalonneerden rok en zijn hoed met pluimen;
en zijne indiaansche krijgers, door overvloedigen whisky getroost,
konden verder rustig toezien, in afwachting dat de blanken, die met
elkander streden, zoo het heette, over de rechten der zwarten, onder
de muren van Richmond zouden hebben uitgemaakt of de roodhuiden langs
den Arkansas al of niet het recht hadden om hunne zwarte broeders in
slavernij te houden.

Toen Richmond viel, waren de slaven in vijftig indiaansche kampementen
vrij.

De negerslaven waren vrij; maar vrij in een indiaansch land, te midden
van wilde indiaansche stammen!

In de proklamatie van President Lincoln werd met geen enkel woord
gewag gemaakt van de tienduizend negers, die toen als slaven leefden op
indiaansch grondgebied. Eerst tien maanden na den slag van Pea-Ridge
werd de vrijverklaring uitgevaardigd: de slaven der roodhuiden waren
vergeten geworden.

Alleen gelaten met hunne voormalige meesters, buiten bereik van
alle hulp of ondersteuning uit Washington, wat moesten deze vrij
verklaarde slaven nu gaan aanvangen? In theorie waren zij vrij; in de
werkelijkheid bepaalde zich die vrijheid tot de vrijheid om van honger
te sterven. Zij hadden noch tenten, noch geweren, noch paarden; zij
konden geen duim breed gronds hun eigendom noemen; ook hadden zij nu
hunne plaats in den stam verloren. En daar niemand aan de oevers van
den Potomac aan hen dacht, kwam er ook geene wezenlijke verandering
in het lot dezer negers langs de oevers van de Red-Rivier en den
Arkansas. Deze zwarten zijn een zwak ras; met