n meester, wiens reis hij dreigde in
gevaar te brengen, dreef hem zijne nieuwsgierigheid verder dan hem
wel betaamde.

Wel begaf Passepartout, na dit carneval der Parsis nog eenigen tijd te
hebben aanschouwd, zich naar het station, maar toen hij het prachtige
afgodsbeeld van Malabarhill voorbij ging, rees het noodlottige plan bij
hem op, om het inwendige ook eens te bezichtigen. Twee dingen waren
hem evenwel geheel onbekend: ten eerste dat de toegang tot sommige
hindoesche afgodstempels den christen verboden is, en ten tweede,
dat de geloovigen er zelven niet mogen ingaan zonder hunne schoenen
aan de deur uit te doen. Men moet hierbij opmerken, dat het engelsche
Gouvernement, om politieke redenen, den godsdienst van dit land
eerbiedigt en tot in de kleinste bijzonderheden koel doet eerbiedigen,
en dat een ieder, die deze regels overtreedt, streng gestraft wordt.

Passepartout, die volstrekt geen kwaad vermoedde en als een onnoozel
reiziger het inwendige van Malabar-hill met zijn verblindende
brahmaansche versierselen van klatergoud bewonderde, werd plotseling op
de geheiligde steenen geworpen. Drie priesters snelden in vreeselijke
woede naar hem toe, trokken hem zijne schoenen en kousen uit en
begonnen hem duchtig te slaan, waarbij zij onverstaanbare kreten
deden hooren.

Maar de vlugge en sterke Franschman was met een sprong weder op
de been, en met een stomp en een schop wierp hij twee van zijne
tegenstanders op den grond, die erg in hun lange kleederen verward
geraakten, waarop hij zoo gauw hij kon den tempel uitliep, zoodat hij
al spoedig den anderen Hindoe vooruit was, die hem was nageloopen en
het volk op hem aanhitste.

Vijf minuten voor achten, dus slechts eenige minuten voor het vertrek
van den trein, kwam Passepartout, blootshoofd, barrevoets, in de
verwarring zijn pakje met boodschappen verloren hebbende, aan het
station van den Great Indian Peninsular Railway.

Toen Fix aan de aanlegplaats kwam, was hij Fogg gevolgd naar het
station. Hij begreep dat de schurk Bombay ging verlaten. Hij had
terstond zijn plan gevormd en wel om hem te volgen tot Calcutta en,
zoo het noodig was, nog verder. Passepartout zag Fix niet, daar deze
zich schuil hield, maar Fix hoorde Passepartout zijn lotgevallen in
korte woorden aan zijn meester vertellen.

"Ik hoop dat dit u niet meer gebeuren zal," antwoordde Fogg bedaard,
en nam plaats in een der waggons.

De arme knecht volgde met bloote voeten en nog geheel verslagen,