venti anniuersarij arenis ostia fluminum suffocant.] Nullo
tamen humano ingenio videtur hoc mare transuadari, aut nauigari, aut illo
piscari, sed nec propter sui longitudinem, et plura impedimenta de prope
circuiri.

Item ab hoc latere maris per tres dietas habentur magnae montium alpes,
inter quas venit quasi oriens de Paradiso fluuius decurrentibus petris,
nihil penitus habens aquae, in quibus aestimandae sunt plurimum magnarum esse
virtutum, quamuis de singulis humanae scientiae constare non potest.

Hic petrarum fluuius currit ad intercisum tempus, quasi in tribus septimanae
diebus, per spatium deserti Indiae plurium dietarum, velut fluuius, quousque
tandem se perdat in mare arenosum praedictum, atque ex tunc ipsi lapides
penitus non comparent. Tempore autem sui cursus nullus appropinquare
praesumit, prae strepitu eius et motu: sed tempore quietis aditur sine
periculo vitae.

In Orientem versus fluuij originem ad ingressum deserti magni inter quosdam
de montibus, cernitur grandis terrae planicies tanquam spatiosi campi
totaliter arenosi, in quo videntur ad Solis ortum exurgere de arena, et
secundum eleuationem Solis excrescere quaedam virgulta, atque in feruore
meridiei producere fructum. Ac de illo in Solis decliuo fructus cum
arbustulis paulatim minui, et in occasu penitus deperire, vnde et nullus
hominum audet illorum vti fructibus, ne sit quid fantasticum et nociuum.

In huius deserti interioribus, vidi homines in toto syluestres, qui etsi in
superioribus formam praetendere videantur humanam, descendunt in
subterioribus ad formam bestiae alicuius.

Horum quidam frontes gerunt cornibus asperatas, grinientes vt ferae vel
apri: alij nonnulla vti videntur loquela, quam nemo rationalium nonit, et
quibusdam signis concepta depromunt. Et est illic pluralitas syluestrium
canum, qui dicuntur papiones, quibus postquam edomiti, et ad venandum
instructi fuerint, valent capi multae bestiae per desertum. [Sidenote:
Papagalli.] Est et copiositas papingonum auium viridium in colore quas
appellant phicake, et quarum diuersa sunt genera, nobiliores habent latas
in rostro linguas, et in vtroque pede digitos duos. Et quaedam ex istis
naturaliter loquuntur verba aut prouerbia, seu salutationes, in patriae
idiomate, vt euidenter salutes, concedant, et reddant viatoribus, et
nonnunquam debitum iter errantibus per desertum ostendant. Minus autem
nobiles non loquuntur ex natura, sed si latas habent linguas, et non sunt
vltra duorum