minante temperantiae locum esse, neque omnino in voluptatis regno
virtutem posse consistere. Quod quo magis intellegi posset, fingere animo
iubebat tanta incitatum aliquem voluptate corporis, quanta percipi posset
maxima: nemini censebat fore dubium quin tam diu, dum ita gauderet, nihil
agitare mente, nihil ratione, nihil cogitatione consequi posset. Quocirca
nihil esse tam detestabile tamque pestiferum quam voluptatem, si quidem ea,
cum maior esset atque longior, omne animi lumen exstingueret. Haec cum C.
Pontio Samnite, patre eius, a quo Caudino proelio Sp. Postumius T. Veturius
consules superati sunt, locutum Archytam Nearchus Tarentinus hospes noster,
qui in amicitia populi Romani permanserat, se a maioribus natu accepisse
dicebat, cum quidem ei sermoni interfuisset Plato Atheniensis, quem
Tarentum venisse L. Camillo Ap. Claudio consulibus reperio. 42 Quorsus hoc?
Ut intellegeretis, si voluptatem aspernari ratione et sapientia non
possemus, magnam esse habendam senectuti gratiam, quae efficeret ut id non
liberet quod non oporteret. Impedit enim consilium voluptas, rationi
inimica est, mentis ut ita dicam praestringit oculos, nec habet ullum cum
virtute commercium. Invitus feci ut fortissimi viri T. Flaminini fratrem L.
Flamininum e senatu eicerem septem annis post quam consul fuisset, sed
notandam putavi libidinem. Ille enim cum esset consul in Gallia exoratus in
convivio a scorto est ut securi feriret aliquem eorum qui in vinculis
essent, damnati rei capitalis. Hic Tito fratre suo censore, qui proximus
ante me fuerat, elapsus est, mihi vero et Flacco neutiquam probari potuit
tam flagitiosa et tam perdita libido, quae cum probro privato coniungeret
imperi dedecus.

XIII. 43 Saepe audivi e maioribus natu, qui se porro pueros a senibus
audisse dicebant, mirari solitum C. Fabricium quod, cum apud regem Pyrrhum
legatus esset, audisset a Thessalo Cinea esse quendam Athenis qui se
sapientem profiteretur, eumque dicere omnia quae faceremus ad voluptatem
esse referenda. Quod ex eo audientis M'. Curium et Ti. Coruncanium optare
solitos ut id Samnitibus ipsique Pyrrho persuaderetur, quo facilius vinci
possent cum se voluptatibus dedissent. Vixerat M'. Curius cum P. Decio, qui
quinquennio ante eum consulem se pro re publica quarto consulatu devoverat:
norat eundem Fabricius, norat Coruncanius, qui cum ex sua vita tum ex eius
quem dico. Deci facto iudicabant esse profecto aliquid natura pulchrum
atque praeclarum, quod sua sponte