maro de lumo min certe mortigus, se
mi alirus proksime al la frauxlino; sed mi estis prudenta, mi ne
rapidis, kaj tio cxi estis bona!"

"Kaj kion vi tie vidis, mia kara?" demandis la instruitulo.

"Mi vidis cxion, kaj mi gxin rakontos al vi; sed . . . gxi ne
estas fiereco de mia flanko, tamen . . . kiel homo libera, kaj
cxe mia instruiteco, ne parolante jam pri mia bona situacio kaj
ricxeco . . . mi kore dezirus, ke vi parolu al mi ne "mia kara",
sed "sinjoro"!

"Pardonu, sinjoro!" diris la instruitulo, "gxi estas ne detruebla
malnova kutimo! Vi estas tute prava, kaj de nun mi jam memoros.
Sed rakontu al mi, sinjoro, cxion, kion vi vidis!"

"Cxion!" diris la ombro, "cxar mi cxion vidis kaj cxion scias!"

"Kian vidajxon havis la cxambroj internaj?" demandis la
instruitulo. "Cxu tie estis kiel en la fresxa arbaro? cxu tie
estis kiel en sankta pregxejo? cxu la cxambroj estis kiel stela
cxielo, kian oni staras sur altaj montoj?"

"Cxio tie estis!" diris la ombro. "Mi ja ne tute eniris, mi
restis en la antauxa cxambro, en la duonlumo, sed tiu loko estis
tre bona, mi cxion vidis, mi cxion scias. Mi estis en la palaco
de l' poezio, en la antauxcxambro".

"Sed kion vi vidis? Cxu tra la grandaj cxambroj iris cxiuj la
dioj de l' malnova tempo? cxu tie batalis la malnovaj faristoj?
cxu tie ludis gxojaj infanoj kaj rakontis iliajn songxojn?"

"Mi diras al vi, mi tie estis, kaj vi komprenos, ke mi cxion
vidis, kion oni tie povis vidi! Se vi tien eniris, vi cxesus
esti homo, sed mi farigxis homo, kaj unutempe mi ekkonis mian
internan naturon, la parencecon, kiun mi havas kun la poezio.
Kian mi estis ankoraux cxe vi, mi pri tio cxi ne pensis, sed
apenaux la suno sin levis aux mallevis, mi cxian, vi ankoraux
certe memoras, farigxis tiel mire granda; en la lumo de l' luno
mi estis preskaux ankoraux pli klara, ol vi mem. Tian mi ne
komprenis mian naturon, nur en la antauxcxambro de l' poezio mi
gxin ekkonis--mi farigxis homo! Mi eliris el tie, farigxinte
matura viro, sed vi jam pli ne estis en la varmaj landoj. Estante
jam homo, mi nun hontis tiel iri, kiel mi iris; mi ne havis
botojn, vestojn, la tutan homan eksterajxon, kiu donas al la homo
lian signifon. Mi sercxis lokon por min kasxi, jes, al vi mi
povas gxin konfesi, cxar vi mian sekreton en nenia libro
malkovros,--mi min kasxis sub la vesto de unu vendistino de
sukerpanoj. La virino ecx ne scietis, al kia grava persono sxi
donis kasxejon. Ne pli frue ol je