nstruita. Mi provos lin ekzameni."
Kaj sxi komencis proponi al li demandojn pri la plej malfacilaj
aferoj, je kiuj sxi mem ne povus respondi; kaj la ombro faris
miran vizagxon.

"Tion cxi vi ne povas respondi!" diris la regxidino.

"Tion cxi mi sciis ankoraux estante en la lernejo!" diris la
ombro; mi pensas, ke tion cxi ecx mia ombro tie cxe l' pordo
povus respondi".

"Via ombro!" ekkriis la regxidino, "tio estus multege mirinda!"

"Mi ne diras certe, ke gxi povos," diris la ombro, "sed tiel mi
pensas, cxar gxi ja tiel longe min akompanis kaj auxdis,--mi tiel
pensas! Sed permesu, Via regxida mosxto, sciigi vin, ke gxi
estas tiel fiera kaj volas, ke oni gxin prenu por homo; ke por
teni gxin en bona humoro--kaj tiel gxi devas esti, por doni
bonajn respondojn--oni devas paroli kun gxi tute kiel kun homo."

"Tia fiereco placxas al mi!" diris la regxidino.

Kaj sxi iris al la instruita homo apud la pordo kaj parolis kun
li pri suno kaj luno, pri l' internajxo kaj eksterajxo de l'
homo, kaj li respondis sagxe kaj bone.

"Kia homo li devas esti, se li havas tian sagxegan ombron!"
pensis la regxidino, "gxi estus efektiva beno por mia popolo kaj
regno, se mi lin elektus por esti mia edzo!--Mi gxin faras!"

La regxidino kaj la ombro baldaux estis pretaj inter si, sed
tamen tion cxi neniu devis sciigxi, gxis ili venos en la landon
de l' regxidino.

"Neniu, ecx ne mia ombro!" diris la ombro, kaj ne sen kauxzo li
tiel diris.

Baldaux ili venis en la landon, en kiu la regxidino regis, kian
sxi estis en la domo.

"Auxskultu, amiko!" diris la ombro al la instruitulo, "nun mi
farigxis tiel felicxa kaj multepova, kiel nur estas eble, tial mi
volas ankaux por vi fari ion neordinaran! Vi cxian logxos cxe mi
en la palaco, vi veturos kun mi en mia propra regxa kalesxo kaj
ricevos jaran pagon de centmil oraj moneroj. Por tio cxi vi
devas permesi, ke cxiu kaj cxio nomu vin ombro. Ne diru, ke vi
ian estis homo, kaj unu fojon en la jaro, kian mi sidos sur la
balkono en la lumo de l' suno kaj montros min al la popolo, vi
devos kusxi cxe miaj piedoj kiel efektiva ombro! Cxar mi
konfesas al vi, mi edzigxos je la regxidino; ankoraux hodiaux je
l' vespero ni festos la edzigxon".

"Ne, gxi estas jam tro multe!" diris la instruitulo, "tion cxi mi
ne volas, tion cxi mi ne faros! Gxi estus trompi la tutan landon
kune kun la regxidino! Mi diros cxion, ke mi estas la homo kaj
vi estas nur ombro, kiu portas vestojn de homo!"

"N