e!

HILDE
Sxerce --?

LYNGSTRAND
Jes, cxar aspektas ja kiel ni estas gefiancxoj.

HILDE
Vi neniam antauxe promenis kun sinjorino cxe la brako, sinjoro
Lyngstrand, cxu?

(Ili eliras maldekstren.)

WANGEL
(kiu staras apud la sxtonstako) Kara Ellida, nun ni havas momenton
solan por ni mem --

ELLIDA
Jes, venu kaj eksidu cxe mi.

WANGEL
(eksidas) Estas libere kaj trankvile. Ni nun parolu kune.

ELLIDA
Pri kio?

WANGEL
Pri vi. Kaj pri la rilato inter ni, Ellida. Mi ja vidas, ke tiel ne
povas dauxri.

ELLIDA
Kio anstatauxus, laux vi?

WANGEL
Kompleta konfidemo, kara. Kunvivo inter ni, -- kiel antauxe.

ELLIDA
Ho, se eblus! Sed ne estas eble!

WANGEL
Mi kredas, ke mi komprenas vin. El certaj esprimoj de vi foje kaj
foje, mi kredas.

ELLIDA
(impete) Vi ne faras! Ne diru, ke vi komprenas --!

WANGEL
Ho jes. Vi estas honesta naturo, Ellida. Vi havas fidelan animon --

ELLIDA
Jes, mi havas.

WANGEL
Kiu ajn rilato en kiu vi sentu vin sekura kaj felicxa, devas esti
senrezerva rilato.

ELLIDA
(rigardas lin atente) Nu, -- kaj do!

WANGEL
Ne konvenas por vi esti la dua edzino de viro.

ELLIDA
Kial vi _tiel_ pensas nun?

WANGEL
Gxi ofte eklumigxis en mi kiel suspekto. Hodiaux farigxis pli klare.
La memorfesto de la infanoj --. Vi rigardis min kiel iun kunkulpulon
--. Nu ja, -- la rememoroj de viro li ne povas neniigi. Cxiuokaze ne
la miajn. Tia mi ne estas.

ELLIDA
Mi scias. Mi ja scias bone.

WANGEL
Sed vi tamen eraras. Por vi aspektas kvazaux la patrino de la infanoj
vivas ankoraux. Kvazaux sxi nevidate cxeestas inter ni. Vi kredas, ke
mia animo estas egale dividata inter vi kaj sxi. Tiu penso vin
ofendas. Tial vi ne plu povas -- aux ne plu volas vivi kun mi kiel
edzino.

ELLIDA
(ekstaras) Cxu vi cxion cxi vidis, Wangel? Enrigardis en cxion cxi?

WANGEL
Jes, hodiaux mi fine rigardis internen en gxi. Gxis la fundo.

ELLIDA
Gxis la fundo, vi diras. Ho, ne kredu tion.

WANGEL
(ekstaras) Mi bone scias, kara Ellida, ke estas pli ol tio cxi.

ELLIDA
(timoplena) Cxu vi scias, ke estas pli?

WANGEL
Jes. Estas tio, ke vi ne povas elteni la cxirkauxajxon cxi tie. La
montoj premas peze sur vian animon. Ne estas suficxe da lumo por vi.
Ne suficxe vasta cxielo cxirkaux vi. Ne forto kaj abundeco en la
aerfluo.

ELLIDA
Vi ja pravas. Nokton kaj tagon, vintron kaj someron gxi estas super
mi -- tiu loganta hejmveo al la maro.

WANGEL
Mi bone scias, kara Ellida. (metas la manon sur s